[AU fic] สลับร่าง รักนายสุดโหด 1827 (มั้ง) YAOI ตอนที่ 2 [modify]

by spanner Sun 10 May 2009, 20:16

ตอนที่ 2

คุณฮิบาริ เคียวยะ!!!

หัวหน้ากรรมการคุมกฎของโรงเรียนนามิโมริ สุดโหด ที่ใครต่างเกรงกลัว ไม่กล้าหือแม้แต่คนเดียว

สึนะตกใจตาโตทันทีเมื่อได้เห็นในหน้าโหด เขาเกร็งตัวแข็งไม่กล้าแม้แต่จะกระดุกกระดิกหรือแม้แต่ส่งเสียงหายใจ

“ขะ...ขอโทษครับ” สึนะเอ่ยด้วความยากลำบาก ปากมันสั่นจนพูดออกมาไม่เปนคำ แขนบางที่สั่นพั่บๆอยู่ค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่แล้วข้อมือแกร่งของร่างข้างใต้ก็กระชากให้ร่างบางที่กำลังจะลุกออกไปล้มทับตัวเองอีกครั้ง

“ทำให้ชั้นตื่น รู้มั้ยต้องเจอกับอะไร ไอ้สัตว์กินพืช” ฮิบาริเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่จ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตาดุดัน สึนะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคู่นั้น เขากลัวจนเกร็งไปหมดไม่กล้าแม้แต่จะหายใจด้วยซ้ำ

“จะขย้ำ!!!” ฮิบาริคำราม ผลักให้ร่างบางของสึนะลงไปนอนแนบกับพื้น แล้วขึ้นคร่อม

“อย่าทำอะไรผมเลยนะฮะ” สึนะตกใจตาโต ปากที่สั่นอยู่ก็พูดออกมาตามสัณชาตญาณ ตอนนี้เขากลัวหนักกว่าเดิมเสียอีก น้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้าก็จวนเจียนเหมือนจะหยด ถึงแม้จะร้องไห้ร่างด้านบนนี้ก็ไม่รู้สึกสงสารแม้แต่น้อย มีแต่จะรำคาญเสียมากกว่า

“หุบปากซะ!! ถ้าไม่อยากตาย”ฮิบาริตะคอกเสียงเข้ม สึนะกลัวจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ ต่างพากันไหลพรั่งพรู่ อย่างน่าสงสาร

“หยุดร้องไห้ เดี๋ยวนี้ ถ้ายังอยากหายใจ”ฮิบาริเอ่ย

“ฮึก ฮึก ฮึก”สึนะกัดริมฝีปากแรงจนบวมช้ำ เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมา แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เมื่อน้ำตายังไหลนองหน้าไม่หยุด

“ชั้นบอกให้หยุดร้องไห้!!”ฮิบาริตะคอกใส่หน้าร่างบาง สึนะกัดริมฝีปากแรงขึ้นจนเริ่มบวมเลือดซิบ กลั้นสะอื้นอย่างยากลำบาก ยิ่งพยายามน้ำตายิ่งพรั่งพรูนองหน้าอย่างน่าสงสาร

“ไม่หยุด..............จะขย้ำ!!!”ฮิบาริเอ่ยเสียงเรียบเฉยก่อนจะเน้นหนักน้ำเสียงที่คำท้าย สึนะพยายามที่จะหยุดร้องไห้แต่ยิ่งพยายามน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากมายจนใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคาบน้ำตา ภาพนั้นทำให้ฮิบาริหมดความอดทนต่อไป เขาก้มประกบริมฝีปากอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆแนบชิดจนไม่เหลือระยะห่าง สึนะเม้มริมฝีปากแน่นจนเปนเส้นตรง ผลักไสร่างตรงหน้าด้วยแขนที่ไร้เรี่ยวแรง ฮิบาริกดแขนปวกเปียกลง แล้วเค้นคึงริมฝีปากบางอย่างเหนิบหนาบ เย้ายวน จนร่างข้างใต้ไม่อาจทานทนได้เผยอปากให้ฮิบาริได้รุกรานลิ้นเข้าไปรัดรึงลิ้นเล็กชักจูงอารมณ์ให้ตอบสนองอย่างเอาแต่ใจ สึนะหลับตาลงเมื่อรู้สึกดีไม่น้อยกับจูบที่ฮิบาริเปนคนมอบให้ เขาพึงพอใจกับการตอบสนองของร่างบาง จึงยิ่งเพิ่มแรงจูบให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น จนร่างด้านใต้อ่อนระทวยจนแทบไม่เหลือแรงที่จะต้านทาน น้ำหวานสีใสไหลย้อยลงมาตามคางของร่างบาง สึนะเผลอครางแผ่วเบาเมื่อลมหายใจกำลังจะละลายหายไป ฮิบาริยังคงเอาแต่ใจไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ลมหายของสึนะค่อยๆขาดห้วงจนเขาเองต้องละออกจากปากที่แสนหวานอย่างแสนเสียดาย สึนะหอบหายใจรัวเร็วจนไม่เปนจังหวะ ใบหน้าหวานแดงจัดจนถึงใบหู ฮิบาริจ้องมองใบหน้าหวานแสนยั่วยวนอย่างหลงใหล ก่อนจะก้มซุกไซร้ใบหน้าลงที่ซอกคอหอมของคนด้านใต้ สึนะตกใจตาโตทันที พยายามดิ้นขัดขืนแต่ด้วยแรงที่ต่างกันมีหรือจะสามารถต้านทานได้ น้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้งดีพรั่งพรูไหลอีกครั้ง ฮิบาริรู้สึกรำคาญ หงุดหงิด หยุดการกระทำทันที

“หยุดร้องไห้!!!!”ฮิบาริตะคอกเสียงดัง ทั้งหงุดหงิด ทั้งรำคาญ สึนะตัวสั่นเหมือนลูกนกด้วยความกลัว ถ้าเขาไม่ร้องไห้ เขาก็ไม่มีอะไรจะสู้กับร่างสูงที่แสนใจร้ายนี้ได้หรอก

“ไม่หยุดร้องไห้ จะจูบ”ฮิบาริสั่งเสียงคำรามอีกครั้ง แล้วก้มให้ใบหน้าชิดกันจนจมูกทั้งสองสัมผัสเบาๆ สึนะพยายามหดใบหน้าออก เขากัดริมฝีปากบวมแน่น

“อ้ะ!!!”สึนะเผลอครางออกมา ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ แผลที่ปากเหลือเกิน ฮิบาริจ้องมองอย่างสมเพช ไม่มีแม้แต่ความเอ็นดูสงสาร

“คุณฮิบาริ ปล่อยผมไปเถอะนะฮะ” สึนะเอ่ยขอร้องอย่างคนหมดหนทางสู้

“ไม่ !!! นายขัดขวางการนอนกลางวันของชั้น รู้มั้ย สัตว์กินพืชที่ทำแบบนี้ มันต้องเจอกับอะไร”ฮิบาริเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะเงียบไปสักพัก แล้วจ้องหน้าร่างบางหาคำตอบ สึนะหลุบตาลงต่ำเพื่อนหลีกหนีสายตาดุดันนั่น

“มันต้อง ตาย สถานเดียว”ฮิบาริคำราม สึนะทั้งตกใจ ทั้งกลัว ทั้งสบสน ความรู้สึกมันมั่วกันไปหมด แต่ลึกๆในใจ เขาก็ยังหวังให้คนๆนั้น คนที่เขารักขึ้นมาช่วยเขาเสียที ฮิบาริจ้องมองท่าทางของร่างบางอย่างพึงพอใจ ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกสนุกกับการได้แกล้งร่างบางนี้เหลือเกิน ยิ่งร่างบางนี้กลัวจนร้องไห้ ความต้องการของเขายิ่งสูงขึ้นจนไม่อยากหยุด ยิ่งร่างนี้หวาดกลัวเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพอใจ ยิ่งอยากจะขย้ำให้จมดิน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เม้นด้วยนะ

ขอบคุณมากๆๆๆๆ