[AU Fic]Wor ried 100D (1827) อัพแล้วจ้า~ แก้ขนาดตัวอักษรแล้วจ้า~ TvT

Title : Wor ried
Rate : PG-13
Pairing : 100D,1827,8059,
Genre : AuFic,Drama,PWP(อันหลังไม่แน่ใจ==;;)
Warning : - เพ้อระหว่างสอบ=w=;;
- คาแรคเตอร์ตัวละครกระจุย
- คู่หลักอาจโดนแย่งซีน กร๊ากกกกกกกกกก
- ขึ้นๆลงๆตามอารมณ์คนเขียน อย่าปาหัวเค้า~
- มันคือความยุ่งเหยิง!!!! ใช้ตัวละครเปลืองสุดหูรูดดดดดดดด

Summary : แม้รู้ว่าไม่อาจครอบครอง แต่ก็ไม่อาจตัดใจ............

“-อ-อึก---อย่า----อ๊า------!!!!!!”
“อย่าสำออยสิครับ ผมไม่ค่อยจะชอบนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นราวกับถูกขัดใจ มือใหญ่ลูบใบหน้างามที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาพลางกรีดยิ้มเย็น
.
.
.
“เผี้ยะ!!!”
“เลิกร้องได้แล้ว ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบ”
“-อึก---สารเลว---อ๊า!! “
“เราสองคนน่ะ มันก็ไม่ได้ต่างกันมากหรอก”

.

............ไร้ความปรานี...............
.............ไม่มีการปลอบประโลม.........

ร่างสูงยังคงกระแทกกายต่อโดยที่ไมสนว่าร่างใต้อาณัตินั้นจะบอบช้ำไปมากกว่านี้หรือไม่ ไม่สนใจกับเสียงร้องขอความเมตตา ไม่สนใจกับหยาดน้ำตาที่หลั่งรินจากดวงตาคู่สวย และไปสนใจกับหยดเลือดที่ปะปนกับหยาดอารมณ์

.

.

ร่างกายแนบสนิท.........แต่กลับว่างปล่า..........
สัมผัสร้อนรุ่ม......แต่ภายในนั้นเย็นเยียบ...............





เมื่อบทบรรเลงทั้งหมดหยุดลงหลงเหลือไว้เพียงเสียงหอบหายใจของคนทั้งสองเท่านั้น ชื่อหนึ่งถูกเอ่ยแผ่วเบาผ่านริมฝีปากเจ้าของเรือนผมสีงาช้าง แต่มันไม่ต่างอะไรกับการกรีดบาดแผลของอีกคนให้ลึกยิ่งขึ้น จนร่างด้านใต้เลยแม้แต่น้อย หยาดน้ำตาเริ่มรินไหลจากดวงตาคู่สวยอีครั้ง



....สุดท้าย..ชั้นก็เป็นแค่ตัวแทนนายสินะ........





......สึนะ.......



*********************************************



มันเริ่มขึ้นตอนไหนกันแน่? ........





......ตั้งแต่ที่”เจ้านั่น”บอกว่าชอบเด็กคนนั้น?.........





........หรือตั้งแต่เขารู้ตัวว่ารักเด็กคนนั้น?..............




...........หรือตั้งแต่ที่รู้ว่าเด็กคนนั้นมีคนรัก?................




ตอนไหน......ตอนไหนกัน.......ตอนไหนกันแน่นะ?...





ไม่สิ................อาจะเป็นตั้งแต่ได้รู้จักเด็กคนนั้นแล้วก็ได้...........





เปลือกตาบางเผยอขึ้นเล็กน้อยขณะที่ร่างกายยังคงไม่เต็มใจที่จะตื่นมารับวันใหม่เท่าไรนัก แต่ถ้าไม่รีบตื่นก็คงได้ไปเยี่ยมชมไอ้สิ่งที่เรียกว่านรกก่อนเวลาอันควรก็เป็นได้

“ตื่นเร็วดีนะครับเนี่ย” เสียงทุ้มต่ำที่เขาคุ้นเคยเอ่ยอย่างอารมณ์ดีดังเช่นปกติ แต่นั่นก็ทำให้ขี้เซาตาสว่างได้อย่างง่ายดายดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเล็กน้อย แม้จะเป็นคนที่เขาคาดไว้ก็ตามที


.............แต่ก็อาจเป็นเพราะใช่นั่นแหละ...............


“นี่นายยังไม่ไปอีกรึไงกัน”

“เมื่อคืนฝันถึงสึนะโยชิคุงทั้งทีนึกว่าจะไมยอมตื่นซะแล้วน้า~” ไม่มีความสนใจกับคำถามของอีกฝ่าย เบียคุรันกลับนึกสนุกที่จะแกล้งคนที่เมื่อคืน นอนละเมอ

“หะ....หา..นายรู้ได้ยังไง” ใบหน้าสวยแดงก่ำไปหมด หมอนี่รู้ได้ไงว่าเขาฝันถึงสึนะ!!!!!! ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ แต่ก็ไม่น่าอ่านใจเขาได้

รึมันไม่ใช่คน!!!!!

“เมื่อคืนคุณนอนละเมอ”

....เปรี๊ยะ......

หมดกัน หน้าช๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน=[]=

ร่างบางแข็งโป๊กเป็นรูปสลักหินไปชั่วขณะ.........อะไรฟะทำไมซวยแบบนี้ แถมเป็นใครไม่เป็นทำไมต้องมาเป็นไอ้ลิงเผือกนี่ด้วยล่ะ

แต่จิตหลุดไปได้ไม่นานเสียงหนึ่งก็กระชากเขากลับมาสู่ความจริงจนได้ เสียงเมโลดี้คุ้นหูดังขึ้นทำให้เจ้าของมันต้องรีบไปควานหาอย่างเร่งด่วน ไปหมกอยู่ไหนนะ ต้องเจอเซ่ มิฉะนั้นเขาตายคาเท้ารีบอร์นแน่ .....ข้อหารับโทรศัพท์ช้า ทำให้เสียเวลา.......


“ช้าไปไป2นาทีนะไอ้ห่วย” คำคาดโทษดังเปิดฉากการสนทนาโดยที่ไม่ปล่อยให้จำเลยได้อุธรณ์เลยแม้แต่น้อย ก็ช้าเองนี่หว่า

“ถ้าอีก30นาทีแกยังไม่ถึงบริษัทล่ะก็ ”

“โดนนายกระทืบ ใช่มั้ย” เสียงหวานเอ่ยขัดไอ้คนที่กำลังเตรียมฆาตกรรมเวลาเขาสายอย่างไม่กลัวตาย จริงๆก็กลัวแหละ แต่มันชักเหลืออดแล้ว หมั่นส้ายยยยยยยยย

“เออ รู้ตัวแล้วก็ดี” แน่ละ วันนี้มีประชุมผู้ถือหุ้นของวองโกเล่กรุ๊ป ถ้าเขาสายรีบอร์นเอาเขาตายแน่

“งั้นผมไปก่อนล่ะนะดีโน่คุง” เบียคุรันเอ่ยขึ้นหลังจากถูกลืม(?) ตอนนี้เจ้าตัวยืนอยู่ที่ประตูพลางโบกมือร่ำลาตามประสาคนอารมณ์ดี



ก่อนที่จะจรลีจากไป


.....มันคืออะไรกัน.....


.....ความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ที่มา.....


.....มันอาจเป็นแค่การฆ่าเวลาก็ได้..........


ดีโน่สลัดความความคิดไร้สาระของตนที้งไป เพราะตอนนี้มีเรื่องอืนที่สำคัญกว่า เขากำลังจะสายยยยยย



*********************************************



“ไม่ ยังไงก็ไม่” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์อย่างมาก ไอ้ที่ปรึกษาเฮงซวยมันทำอะไรไม่เห็นใจเขาอีกแล้ว-*-
“แต่แกต้องมานี่เป็นคำสั่ง”
“แกเลื่อนประชุมเองนี่ ก็ไปประชุมแทนชั้นซะสิ”
“ชั้นไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่แทนแกนี่”
“แต่ชั้นยังอยู่สนามบินเลยนะเฟ้ย!!!!!!!!!!” สึนะตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างหมดความอดทน มันกะไม่ให้เขาพักเลยนี่ฟร่า!!!!
ไร้การตอบกลับจากอีกฝ่าย เพราะมันวางสายไปแล้ว...............


“ยังไงก็ไม่ไปเฟ้ย” ร่างบางยังคงระบายอารมณ์ใส่โทรศัพท์อีกนิดหน่อยแม้ว่าคู่สนทนามันจะวางสายไปแล้วก็ตามที
ซาวาดะ สึนะโยชิ ประธานบริษัทคนปจุบันของวองโกเล่กรุ๊ปกำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก ซึ่งสาเหตุก็คงจะมาจากเจ้าที่ปรึกษาตัวดีนั่นแล ขาเพรียวก้าวเดินออกจากกลุ่มผู้โดยสารโดยหนีจากบจิลที่มารอรับได้อย่างง่ายดาย

..............รีบอร์นคงสั่งให้มาสินะ...............

........คิดว่าเขายอมไปประชุมงั้นเรอะ.........

เสียงหัวเราะคิกคักกับใบหน้าอารมณ์ดี(เพราะหนีงานสำเร็จ)ทำให้คนแถวนั้นอดหันมามองไม่ได้เพราะมันช่างน่ารัก


หมับ..


“จะไปไหนเจ้าสัตว์กินพืช”





TBC

----------------------------------------------------------------------------------------------







กำลังปั่นตอนที่สอง ฮะฮิ!!! =w=;; แต่ตอนแรกนี่สั้นสุดๆเลยเนอะ55+ เค้าแต่ไม่เก่งอ่ะ /ชิ่งไปปั่นตอนที่สองต่อ~♪

โอ้ ท่านฝิ่น ย้ายมาลงที่นี้แล้วรึ

100D.....=w=" เอ่อ....

งืมๆ ~ หนุก~

คุณฮิบาริ มาแย้ว คุคุ รออ่านอยู่นะ

จะรอนะค้า~

แต่ก็พออ่านออกนะ

จะติดตามตอนต่อไปนะ

ต่อเร็วๆน้า~

งืมๆๆๆ ต่อเร็วๆน้า

งุงิ

งานเยอะ เพิ่งบรรลุการสอบธรรมมะเสร็จ อยากต่อฟิคคคคค ฮือออออออออออออ
แล้วงานล่ะ ดองเด้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! =A=
ตอนนี้ไอ้ฝิ่นทำ100Dร่วงหายระหว่างทางกลับบ้านนน~ (ไม่ใช่กระเป๋าตังว้อย!!!)
ช่างหัวเผือกหัวมันหัวม้าไปก่อนเนอะ =w=b~ /โดนรุมกระทืบ
ไปต่อกันเลยจ้า~ ด้วยรัก(เละลำเอียง) >[]<


Genre : AuFic,Drama,PWP(อันหลังไม่แน่ใจ==;;)
Warning : - เพ้อ
- คาแรคเตอร์ตัวละครกระจุย
- คู่หลักอาจโดนแย่งซีน กร๊ากกกกกกกกกก
- ขึ้นๆลงๆตามอารมณ์คนเขียน
- มันคือความยุ่งเหยิง!!!! ใช้ตัวละครเปลืองสุดหูรูดดดดดดดด





ภายในห้องประชุมที่แม้ว่าแอร์นั้นจะเย็นเฉียบแต่อารมณ์บางคนมันยังไม่ยอมเย็นตามซึ่งนั่นก็ไม่พ้น ซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้ที่(เกือบจะ)หนีรอดการประชุมครั้งนี้ไปได้แล้วแท้ๆ ถ้าไม่ติดขัดทางเทคนิค(?)นิดหน่อยล่ะนะ

นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่งามเหล่มองคนที่ทำให้เขาต้องมานั่งแช่อยู่ตรงนี้อย่างหน่ายๆ ถึงจะยังแอบเคืองอยู่บ้างก็เถอะ


แบบนี้มันเข้าข่ายลักพาตัวกันชัดๆ!!!!!!!!!!!



ฮึ!! คราวนี้ผมโกรธคุณจริงๆนะ คุณฮิบาริ!!!!!






คงจะต้องย้อนกลับไปที่เหตุการณ์ ณ สนามบินกันซักนิดหน่อยอาจจะทำให้เข้าใจอะไรได้มากขึ้นว่าเหตุใดทูน่าน้อยถึงได้อารมณ์เสียอยู่ได้









“จะไปไหนเจ้าสัตว์กินพืช”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังจังหวะเดียวกับคอเสื้อที่ถูกรั้งไว้ด้วยมือปริศนา ........ซวยแล้วไง.........


“คะ ......คุณฮิบาริ ” ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!! =[]=

“ชั้นถามว่าจะไปไหน”
ถ้าผมบอกว่ากำลังหนีงานอยู่ล่ะครับ จะปล่อยผมไปมั้ยคุณฮิบาริ???
“กะ..กลับบ้านฮะ” สถานที่แรกที่คิดได้ ผมอยากกลับบ้านอ่ะ ปล่อยผมไปที ฮือออออออออ

“วันนี้มีประชุม” รู้แล้วครับ!!!!! ทำไมจะไม่รู้ !!!! โดนกรอกหูตั้งแต่ก่อนที่จะมาเจอคุณแล้วล่ะครับ เพราะงั้นถึงจะกลับบ้าน(หนีงาน)ไง ปล่อยโผมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

แต่คิดในใจ ใครมันจะไปตรัสรู้ได้กัน แต่ถึงรู้ก็คงจะไม่ปล่อยอยู่ดีนั่นแหละ เพราะเหตุผลมันช่างขัดกับคนที่รักษากฎ(เฉพาะที่ตัวเองยอมรับ)ยิ่งชีพอย่างฮิบาริเสียเหลือเกิน เพราะงั้นก็อย่าไปรู้มันซะจะดีกว่าเนอะ

“สัตว์กินพืช กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว” เสียงเล็กๆของเจ้านกป้อมสีเหลืองดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของคนทั้งสอง ขอบจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฮิเบิร์ด

“ไง ฮิเบิร์ดแกอ้วนขึ้นรึเปล่า” สึนะหาเรื่องเลี่ยงที่จะตอบคำถามของฮิบาริโดยการ ไปคุย(?)กับเจ้านกน้อยแทน แต่คิดถูกแล้วหรือ คนที่ถูกเมินน่ะ ‘ฮิบาริ เคียวยะ’เชียวนะเอ้อ เพราะงั้นมันจะต้องไม่ถูกตัดจบได้ง่ายๆ!!!



โป๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!


ทุกอย่างในสมองทูน่าดับมืดลงทันใดหลังจากสิ้นเสียงสวรรค์(?) มือใหญ่คว้าคอเสื้อร่างบางก่อนจะร่วงถึงพื้น

“หึ แค่นี้ก็เรียบร้อย”


ฮิบาริมองร่างที่อยู่ในอาการที่ชาวบ้านเขาเรียกกันว่า สลบเหมือด อย่างอารมณ์ดี(?) แค่เซ่นด้วยทอนฟาไปซักทีสองทีบุคคลอันเป็นที่รัก(???)ของเขาก็กลายเป็นเด็กดี ไม่หลบเลี่ยงหน้าที่ได้แล้ว น่ารักจริงๆ.......

“ไปกันได้แล้ว ” ร่างไร้สติของสึนะถูกจับขึ้นพาดบ่าก่อนจะจากไปโดยทิ้งไว้เพียงประหวั่นพรั่นพรึงของคนในสนามบินเท่านั้น

พระเจ้า!!!!!!!! เกิดคดีลักพาตัว&ทำร้ายร่างกาย อย่างเปิดเผยกลางสนามบินว้อย!!!!!!!!

แล้วผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ล่ะ?????


*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*


ยิ่งคิดมันยิ่งอยางชกหน้าไอ้บ้าบางคน!!!! อารมณ์ไม่ดี!!!! ไปตายซะเลยไป๊!!!!

เนื้อหาการประชุมมันไม่เข้าหัวเลยซักกะติ๊ด ถ้าฟังมันก็คงจะเข้าแต่นี้ไม่ยอมฟังแล้วมันจะเข้าไปได้ยังไง แต่สึนะก็ยังคงไม่คิดจะฟัง(เพราะแอบบ่นคุณฮิบาริมันสะใจกว่ากันเยอะ)



“รายงานการประชุม แกเอาไปอ่านซะ” เอกสารปึกหนึ่งถูกปาใส่หัวของร่างบางอย่างแม่นยำ ซึ่งคนปาก็ไม่ใช่ใครอื่น รีบอร์นเลขากิตติมศักดิ์นั่นเอง เชื่อสิ เจ้านี่มันไม่เคยเห็นเขาเป็นบอสหรอก

“ไม่” ตอบกันแบบไม่ต้องคิดให้มันสิ้นเปลืองเวลา ไม่เอาเว้ย!!!!!

“แต่‘ไอ้นั่น’ยังหาฟรีเซนเตอร์ที่แหมาะสมไม่ได้เลยนะ” คำพูดเดียวของรีบอร์นทำให้ร่างเล็กเด้งตัวจากเก้าอี้ราวกับติดสปริง อะไรนะ!!!!!ยังอีกงั้นเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“แล้วตลอดสามเดือนนี่แกมัวทำอะไรอยู่ ห๊า” ถ้าโปรเจคนี้ไม่สำเร็จเขาก็แพ้พนันพี่อ่ะดิ T T

“ก็มันหาไม่ได้จริงๆนี่หว่า” รีบอร์นตอบกลับหน้าตาย เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยพอใจกับเงื่อนไขซักเท่าไหร่ ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าดื้อแพ่งจะทำให้ได้ล่ะก็นะ เขาคงจะไม่มายุ่งเลยด้วยซ้ำ

“คนมีเป็นร้อยเป็นพัน ทำไมแกยังหาไม่ได้อีก” คิดแล้วมันอยากจะดับเครื่องชนต่อยคนตรงหน้าให้คว่ำซะจริงๆ แล้วเมื่อสามเดือนก่อนตอนที่ถีบส่งเขาไปฝรั่งเศสทำไมบอกว่าของแค่นี้สบายมากได้ล่ะ??

“ก็เพราะตัวสินค้ามันขัดกันกับเงื่อนไขที่ว่าห้ามใช้มืออาชีพน่ะสิ”

“รีบๆหาให้ได้ก็แล้วกัน เดี๋ยวชั้นจะให้โคโรเนโร่มาช่วยด้วย”

ร่างสูงหยิบปึกเอกสารฟาดหัวคนพูดเต็มแรง โดยไม่มีความคิดว่าไอ้คนพูดน่ะมันเป็น‘บอส’ของตัวเองแต่อย่างใด.........ปกติก็ไม่เคยคิดอยู่แล้วนี่นะ..


“แกกำลังจะดูถูกชั้นรึไง”

“ก็เปล่านี่”สึนะหย่อนกายลงบนเก้าอี้อีกครั้ง อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่ดูเหมือนจะหายไปเมื่อได้เห็นสีหน้าอารมณ์เสียคนตรงหน้า

“แล้วทำไมต้องเป็นไอ้เจ้านั่น”

“ถ้าเป็นคนอื่นคงได้กลายเป็นเบ๊นายแน่ๆ”ไอ้บ้านี่มันยิ่งใช้คนไม่เลี้ยงอยู่ งานจิปาถะจนถึงขั้นสาหัสเลือดโชกมันก็ใช้ไม่ดูหน้าเลยซักครั้ง คิดแล้วกลุ้มแทน... ส่งโคโรเนโร่มานั่นแหละดีที่สุด(ถึงอาจจะตีกันตายไปข้างก็เถอะ)

“ชั้นกลับล่ะ ไม่อยากอยู่แล้ว”มือเรียวหยิบปึกเอกสาร(ที่เมื่อครู่ถูกใช้เป็นอาวุธฟาดหัวเขา)จากเลขาคนสนิท ลองเอาไปดูหน่อยก็ได้ฟะ...



“จะกลับแล้วรึไง”เสียงหนึ่งถามขึ้นทันทีที่สึนะออกมาจากห้องทำงาน ดูเหมือนฮิบาริจะมารออยู่นานแล้วซึ่งสังเกตได้จากออร่าทะมึนรอบตัว

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนี่ครับ” สึนะตอบโดยที่ไม่หันมามอง งอน งอนเว้ย!!!!

“เดี๋ยวชั้นไปส่ง” ไม่ปล่อยให้เจ้าตัวเล็กได้เดินหนี วงแขนแกร่งยกร่างเล็กขึ้นพาดบ่า แบบนี้มันไม่เรียกว่าไปส่งแล้ว!! แบบนี้มันลักพาตัว!! แม้สึนะจะไม่ยอมจำนนง่ายๆก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับฮิบาริแม้แต่น้อย


....น่าสงสารที่เกิดมาตัวเล็กไปหน่อยนะเจ้าสัตว์กินพืช....


รถเบนซ์คันงามเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของบริษัท ถึงแม้ว่าการจราจรจะไม่ติดขัดเท่าไรนัก แต่ท้องฟ้าสีหม่นนั้นบอกได้ว่าอีกไม่นานฝนคงจะตกลงมาแน่


...........รีบหน่อยน่าจะดีกว่า.........


“จะไปไหนล่ะ”

“ผมคิดถึงฟูตะ”แค่บอกว่าจะกลับบ้านก็ได้แล้วนี่เจ้าสัตว์กินพืช ไม่เห็นต้องตอบซะอ้อมโลก............

ปกติสึนะไม่ค่อยจะได้กลับไปที่คฤหาสน์อยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่ฟูตะลูกพี่ลูกน้องที่ติดสึนะมากๆจะโทรมางอแงขอให้กลับไปอยู่บ่อยๆ คราวนี้หายไปสามเดือนเต็มๆ



.....คงใกล้จะเป็นบ้ากันรอมร่อแล้วล่ะมั้ง.....


*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*




ปัง!!!!!


ประตูประตูถูกกระแทกเปิดออกด้วยแรงถีบ(?) จากด้านใน ส่งผลให้คนที่กำลังจะเปิดประตูถูกกระแทกลงไปนอนทักทายพื้นแข็งๆเบื้องล่างทันที


“พี่สึนะ”

“สึน้า~”

เจ้าตัวต้นเหตุทั้งสองนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ใส่ใจกับผลงานที่พวกตนได้กระทำลงไปแบบสดๆร้อนๆ ฟูตะกับแรมโบ้พุ่งเข้าหาร่างของสึนะยืนที่แข็งเป็นปูนซีเมนต์อยู่หน้าประตูทันที


“ไม่เจอกันนาน ผมคิดถึงพี่จังเลยฮะ”

“สึน้า~ของฝากล่ะ ของฝากของคุณแรมโบ้อยู่ไหน”

คำพูดของเด็กทั้งสองดูจะไม่เข้าโสตประสาทของสึนะเลยแต่น้อยเพระตอนนี้สึนะกำลังช็อกค้างกับสภาพของฮิบาริที่ตอนนี้กองอยู่ที่พื้น



......ไอ้พวกน้องบ้า!!!!!!!!!!!!..........

ร่างสูงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ รังสีอำมหิตแผ่กระจายไปทั่วบริเวณแต่ยังดีตรงที่ทอนฟาคู่ชีพ(?)ยังไม่ถูกชักออกมา ไม่งั้นคงเลวร้ายแบบสุดๆ.......

“มาให้ขย้ำซะดีๆ”

“ไม่น้า!!”สิ้นเสียงพญามารของฮิบาริทุกคนต่างก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันรวมทั้งสึนะที่จริงๆแล้วไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยแม้แต่น้อย


*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*


“สุดท้ายก็โดนไปด้วยจนใด้สิน่า” มือเรียวลูบหัวตัวเองป้อยๆหลังจากที่มันกลายเป็นที่รองรับกำปั้นของฮิบาริไปเต็มๆเมื่อไม่นานมานี้ ขนาดเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยแท้ๆยังต้องมาโดนอัดไปด้วย(ข้อหาเลี้ยงน้องตามใจมากเกินไป)


..ทุบกันบ่อยๆถ้าผมความจำเสื่อมไปใครจะรับผิดชอบ!!!!!..


น้ำอุ่นๆช่วยทำให้อาการเหนื่อยล้าผ่อนคลายลงไปได้ดีพอสมควร ยิ่งวันนี้ซึ่งมีเรื่องรกสมองอยู่หลายเรื่องแล้วด้วยยิ่งทำให้สึนะแช่น้ำนานเป็นพิเศษ

“คงจะ....กลับไปแล้วล่ะมั้ง” ตั้งแต่เขาขอปลีกตัวมาอาบน้ำนี่มันก็เกือบสองชั่วโมงได้แล้ว ไม่แปลกที่มนุษย์ความอดทนต่ำอย่างฮิบาริจะกลับไปก่อน

“ยังไม่จมน้ำตายอีกรึไงกัน” เสียงของคนที่คิดว่าน่ากลับไปแล้วดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย!!!

“คะ...คุณฮิบาริ ยะ..ยังไม่กลับเหรอครับ”

“ขี้เกียจขับรถ”

“จะ...จะค้างเหรอครับ” ถามไปยังงั้นแหละ ที่จริงก็พอจะรู้อยู่แล้วล่ะนะ...

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย” อ้าว!!!!เฮ้ย!!!! นี่มันบ้านผมนะครับ คุณลืมไปแล้วงั้นเรอะ!!!!!!!!

ฮิบาริย่อตัวลงจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับใบหน้าหวานสวยของสึนะก่อนที่มือทั้งสองจะเอื้อมไปดึงแก้มซ้ายขวาของร่างบางจนผู้ถูกกระทำถึงกับร้องจ๊ากออกมาดังๆ

“ทะ..ทำ(บ้า)อะไรครับเนี่ย!!” สึนะตะโกนใส่คนตรงหน้าทันที เจ็บว้อย!! มือหนักเป็นบ้า!! นี่ถ้าไม่ติดว่านอกจากน้ำในอ่างแล้วก็ไม่มีอะไรที่ปิดบังร่างกายของเขาจากสายตาของคนตรงหน้าแล้วล่ะก็คงได้ยอมเสี่ยงชีวิตโดดสกายคิกฮิบาริสักทีหนึ่งเป็นแน่

“ชั้นผิด”

“แล้วคิดว่าถูกเหรอครับ” วันนี้ผมมีอันต้องเจ็บตัวเพราะคุณกี่ครั้งแล้วเนี่ย --*


ใบหน้าเหยเกของสึนะดูจะเป็นที่พอใจของร่างสูงยิ่งนัก ฮิบาริเหยียดยิ้มเผน็จการณ์ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าของตนเข้าใกล้ดวงหน้าหวานพราวหยดน้ำจรดริมฝีปากเรียวลงบนริมฝีปากนิ่มแสนคิดถึงอย่างเอาแต่ใจ


“แน่ล่ะ เพราะตัวชั้นคือความถูกต้อง”






TBC

----------------------------------------------------------------------------------------------

มาต่อเร็ว ๆ น้าเจ้าค่า
จะรอต่อไป
(ปล.ใช้ตัวอักษรที่ใหญ่กว่านี้จะมาก ๆ )

กะลังหาทางแก้อยู่เลยล่ะท่าน อ้ากกกกกก TAT

กร๊าซซซซซซซซซซซ หนุกง่า

อื้ม ๆ
ใช่ ๆ

-*-

เป็น งง

ขอร้าบบบ ท่าน

งืมๆ~ งงอะไรรึท่าน=w=;;

ฝิ่นจ๋าเรทเต๊อะT^T

รีบๆๆมาอีกน่ะค่ะ อยากอ่านนนT[]T