[Song Fic] เลอะเลือน 1827

by Trick_kyoya*-* Tue 09 Feb 2010, 20:43

เลอะเลือน : 1827
'คุณฮิบาริครับ....คุณฮิบาริ...ผมรักคุณนะครับ ^^'
"!!!"ฮิบาริสะดุ้งตื่นจากความฝันใบหน้าคมชุ่มเหงื่อดวงตาสีนิลฉายแววตกใจก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เศร้าศร้อยดังที่ผ่านมา

'ฝันแบบนี้อีกแล้ว....'

หากฉันเป็นคนฟั่นเฟือน อาจจะลืมเลือนเรื่องนั้น
ภาพวันที่เราเคยรักกัน ภาพวันนั้นยังคงติดตา ..

ร่างสูงบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นมาทำกิจวัตของตนตามปกติ
ณ ห้องประชุมวองโกเล่
"........." ในห้องประชุมเต็มไปด้วยความกดดันและความเครียดอย่างนี้มาหลายวันแล้ว...หลังจากที่วองโกเล่รุ่นที่10ถูกสังหาร..
"ตอนนี้...สิ่งที่เราต้องทำก็คือสืบข่าวเรื่องของมิลฟิโอเล่ล้วงข้อมูลที่เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด..ใครจะอาสาเข้าไปแทรกซึมมิลฟิโอเล่"
ร่างเล็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็น'มือขวาของรุ่นที่10'พูดขึ้นใบหน้าติดหวานดูจริงจังและขึงขังเป็นอย่างมากดวงตามรกตกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาคนที่จะอาสา

"...."ฮิบาริเตรียมจะลุกขึ้นแต่กลับโดนคนข้างๆจับให้นั่งลงเสียก่อน

"ผมเองครับ...ผมจะอาสาเอง"ชายดวงตาสองสีนามว่ามุคุโร่ลุกขึ้นพลางคว้าเอกสารจากมือคนพูด
ไปอ่านอย่างหน้าตาเฉยใบหน้าคมตีหน้านิ่ง

"ก็ดี...เอาล่ะ..การประชุมครั้งนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน"มือขวาอย่างโกคุเดระพูดขึ้นก่อนที่จะสาวเท้าออกไปตามติดๆด้วยมือดาบอย่างยามาโมโตะที่เดินออกไป

"ฉันไม่ขอบคุณแกหรอกนะ.."ฮิบาริเหล่มุคุโร่พลางหยิบเอกสารของตน

"ผมก็ไม่ได้ขอนี่ครับ ^^ "มุคุโร่ตอบ

"คุณยังอยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถทำอะไรได้...ขืนให้คุณไปมีหวังตายเปล่าๆแน่...ขนาดลืมคนๆนั้นยังไม่ได้เลย"

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฮิบาริคงจะฟาดมุคุโร่ด้วยท่อนฟาไปแล้ว แต่ฮิบาริกลับแค่มองมุคุโร่ด้วยสีหน้าเคืองๆเท่านั้น ก็มันเป็นความจริงที่ฮิบาริลืมสึนะไม่ลง ฮิบาริรู้ดีจึงไม่โต้อะไร

"ถึงเวลาที่จะไปหาแล้วนี่ครับ..." มุคุโร่ยิ้มเศร้าๆก่อนที่จะเดินออกไป

ณ ป่านามิโมริ(ป่าที่สึนะย้อนเวลามานั่นล่ะค่ะ - -)

ซวบๆ กึก!
ฮิบาริเดินตามทางที่คุ้นเคยดีจนมาถึงโลงศพอย่างดี ในมือถือดอกกุหลาบขาวเอาไว้แน่น

"ทำไมนะ...ทำไมฉันถึงลืมแกไม่ลงซักที"ฮิบาริบ่นก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งข้างๆโลงศพที่บรรจุร่างบางเอาไว้มือเรียววางดอกกุหลาบสีขาวลงบนโลงศพ

ดวงตาสีนิลหลบอยู่ใต้เส้นผม ไม่มีใครรู้ได้เลย..ว่าแววตาของเขาในตอนนี้...จะฉายออกมาเช่นไร

'คุณฮิบาริครับ....ผมน่ะ..ชอบที่นี่ที่สุดเลย...โดยเฉพาะตอนกลางคืน..ดาวที่นี่สวยมากเลยล่ะครับ'

คำพูดของร่างบางยังคงกึกก้องอยู่ในหัว

ยิ่งจำว่าเคยรักใคร เท่ากับตายลงไปช้าๆ ..

"หึ!.."เสียงทุ้มสั่นระริกมือเรียวก่ายใบหน้าคม...ก่อนที่จะตามมาด้วยน้ำตาที่ไม่มีใครเคยเห็น..

หมดไปแล้วเท่าไหร่น้ำตา
สิ่งที่ได้คืนมาคือเจ็บทั้งนั้น ...

"............."ร่างสูงได้แต่เงียบปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างช้าๆ

ร้อยพันเรื่องร้าย ใจของฉันไม่เคยจะเก็บ
เจ็บอยู่กับภาพเดิมๆ เรื่องดีๆ ที่ยังไม่เลือนลบไป ...

'คุณฮิบาริ...ผมน่ะ..ถ้าผมเป็นผู้หญิงล่ะก็..ผมอยากมีลูกซักคน..กับคุณฮิบาริน่ะครับ ^///^'
'หึ!...ถึงจะไม่มีลูกหรือแกเป็นผู้หญิง..แกก็ยังเป็นแกอยู่วันยังค่ำ..แค่คือคนที่ฉันรักที่สุด..รู้แค่นั้นก็พอ -///-'

อยากลืมเธอให้หมดใจ โดยที่ใช้เวลาไม่นาน ..

"อึก!...ฮึก!.."เสียงสะอื้นดังออกมาจากริมฝีปากบางของร่างสูง..ใบหน้าคมนองน้ำตา..ดวงตาคมฉายแววเศร้าโศก
ทำไมฉันลืมแกไม่ได้กันนะ

ไม่ต้องเจ็บต้องทรมาน กับการลืมภาพเธอ ...

จะมีซักวันมั้ย...ที่ฉันตื่นขึ้นมา..แล้วลืมแกจนหมดใจ..
จะมีซักวันมั้ย....ที่ฉันจะไม่ทรมานกับความทรงจำของแก..
จะมีซักวันมั้ย.....ที่ภาพของแกไม่ฉายขึ้นมาในความทรงจำของฉัน..
ให้ความช้ำโดนทำร้าย ให้สมองกระทบกระเทือน ...
ถ้าฉันเป็นคนที่เลอะเลือน...ฉันอยากจะลืมแกซะ..ซาวาดะ สึนะโยชิ

ให้กลายเป็นคนเลอะเลือน
ลืมความทรงจำ ที่เตือนว่าเคยรักเธอ ...

"ใจร้ายจริงนะครับ....จะลืมผมเหรอ"เสียงที่ดูงอนๆเล็กน้อยดังขึ้นจากข้างหลังของร่างสูง
"หึ!...เดี๋ยว..แกไม่ได้นอนแน่...สึนะ"
************************************************************
[Song Fic] เลอะเลือน 1827 156813