[Fic]แผนร้ายอัตแล้วนะ *-*

แสงแดดยามอาทิตย์อัสดงสาดแสงเข้ามาทางหน้าต่าง ในห้องกรรมการคุมกฏ แห่งนามิโมริ ในห้องนั้นมีคนเพียงสองคน คนหนึ่งนั่งบนโต๊ะอย่างดี กำลังจัดการเคลีย์เอกสารต่าง ๆ มากมายก่ายกอง เอกสารพวกนี้เป็นเอกสารที่เกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้ ไม่อย่างงนั้นเค้าก็คงไม่ยอมทำแน่น ส่วนอีกคนก็ทำความสะอาดห้องจนห้องสะอาดมาก ร่างบางหลังจากจัดการห้องให้สะอาดก็เหล่มองร่างที่กำลังเครียดกับงานอย่างเป็นห่วง กลัวว่าเค้าจะเหนีอยเกินไป จึงไปหยิบแก้วน้ำมาใส่น้ำเพื่อให้กับคนที่ตัวเองรัก

"นี่คับ คุณฮิบาริ " พลางยิ้มหวานเชิงให้กำลังใจ

"ขอบใจ" ฮิบาริรับแก้วน้ำมาดื่มแอบแก้มแดงนิด ๆ เพราะร่างบางที่อยู่ตรงหน้ายิ้มน่ารักมาก หลังจากดื่มน้ำจนหมดก็ส่งแก้วน้ำไปให้ร่างบาง สึนะรับแก้วมาแล้วขอตัวไปห้องน้ำเพื่อล้างแก้ว หลังจากเดินลงบันได ก็เข้าไปในห้องน้ำเพื่อหลังแก้ว ขณะที่กำลังคิดอะไรเผลิน ๆ อยู่ๆก็มีมือมากอดจากข้างหลัง สึนะมองที่กระจกในห้องน้ำก็ต้องตกใจที่ ฮิบาริ มากอดตัวเอง

"อ่ะ คุณฮิบาริ...ป่ะ...ปล่อยนะครับ..ผมอึดอัด..." สึนะดิ้นนิด ๆแต่เนื่องจากแรงที่น้อยกว่าจึงไม่สามารถหลุดออกจากอ้อมแขนของฮิบาริได้

"ทำไมฉันต้องปล่อยนายด้วย ถึงฉันไม่มีเหตุผลที่จะกอดนาย แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปล่อยนายนิ" ฮิบาริกอดสึนะแน่นขึ้น

"แล้วงานล่ะครับ ทำเสร็จแล้วเหรอครับ" สึนะพยามพูดถ่วงเวลา

"เสร็จตั้งแต่ตอนที่นายเดินออกไป " ฮิบาริเริ่มระดมจูบที่ซอกคอ

"คุณฮิบาริ ถ้าจะทำน่ะ ช่วยทำที่อื่นได้ไหม เดี๋ยวมีคนมาเห็น" สึนะพูดหน้าแดง ๆ แต่ฮิบาริไม่หยุดการกระทำของตน

"ตอนนี้เย็นมากแล้ว คงจะกลับบ้านกันหมดแล้วล่ะ ไม่มีคนเห็นหรอกน่า ถ้าเห็นฉันจะไปขย่ำเองไม่ต้องห่วง" ฮิบาริเริ่มถอดเสื้อของสึนะ ริมฝีปากค่อย ๆ เลื่อนลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากนิ่ม ๆ ของร่างบาง โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ว่ามีคนแอบมาเห็นโดย บังเอิญ[/size]
................................................................................................................................


ที่ดาดฟ้าโรงเรียนนามิโมริ เด็กหนุ่มในเสื้อนักเรียนสีเขียว เสื้อนักเรียนของโกคุโย ยืนพิงรั้วเหล็ก สายตาเย็นชา นึกถึงภาพที่เห็น เมื่อครู่ ก็เจ็บที่หน้าอก ทำไมนภาถึงต้องอยู่เคียงคู่กับเมฆาด้วย นภากับสายหมอกไม่ได้เหรอไง ไม่สิ ถ้าไม่มีเมฆา นภาก็สามารถอยู่คู่กับสายหมอกได้นิน่า หึ สายหมอกคนนี้จะไม่ยอมยกนภาให้ใครทั้งนั้น ใครขวางต้องโดน กำจัด!!!


"คึหึหึหึ ผมไม่ยอมยก 'วองโกเล่' กับใครทั้งนั้น ผมจะแย่งคุณมาให้ได้ ไม่ว่าอะไรก็ตาม "

สายตาของเด็กหนุ่มมองลงไปที่พื้นสนาม ที่สึนะเดินจุงมือกับฮิบาริ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้น แสดงให้เห็นว่า กำลังมีความสุข ฮิบาริที่ใบหน้าเรียบเฉย แม้จะดูเหมือนไร้อารมณ์ แต่ ใคร ๆ ก็ดูออกว่า แอบยิ้มอย่างมีความสุข สายหมอกปกคลุมร่างของเด็กหนุ่มแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นนั้นก็หายไป สึนะหันหลังไปดูที่ดาดฟ้า เพราะรู้สึกเหมือนมีคนมอง แต่ปรากฏว่าไม่เห็นอะไร เอ๋ ไม่มีใคร ? รู้สึกไปเองมั่ง แต่รู้สึกไม่ดีเลย ยังกะว่าจะมีเรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้น แต่คงจะรู้สึกไปเองมากกว่า ตอนนี้กลับบ้านดีกว่า เย้นมากแล้วเดี๋ยวแม่เป็นห่วง สึนะเดินกลับบ้านพร้อมกับฮิบาริ โดยไมสงสัยอะไร แต่หารู้ไม่ว่าลางร้ายเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้แล้ว

วันต่อมา
สึนะเดินไปโรงเรียนกับโกคุเดระและยามาโมตะเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้ไม่หมือนก็ตรงที่ วันนี้ โกคุเดระและยามาโมโตะ เป็นแฟน กันแล้ว

"จริงง่ะ นี่โกคุเดระคุง กะ ยามาโมโตะ เป็นแฟนกันแล้วเหรอ"

"เออ ครับ ก็เจ้ายามาโมโตะมันตื๊อมาน่ะครับ รำคาญก็เลยยอมเป็นแฟนมันครับ" โกคุเดระพูดอย่างอารมณ์เสีย ยามาโมโตะเมื่อได้ยินดังนั้นก็มากอดโกคุเดระจากด้านหลัง

"อะไรโกคุเดระพูดงี้ได้ไง ความจริงนายก็เต็มใจไม่ใช่เหรอ" ยามาโมโตะกระซิบที่ข้างหูของโกคุเดระ

"เฮ้ย ทำบ้าอะไรฟร่ะ มันขนลุกนะ" โกคุเดระหน้าแดง สึนะมองทั้งสองคนที่แหย่กันไปมาอย่างสนุก

"เอ่อ รู่นที่10ครับอย่าไปสนใจที่เจ้าบ้านี่มันพูดเลยนะครับ มันติ๊งต๊อง อย่าไปสนใจคนติ๊งต๊องพูดเลยครับ"

"คำก็ ติ๊งต๊อง สองคำก็ ติ๊งต๊อง นี่ โกคุเดระ นายเห็นฉัน ติ๊งต๊องขนานนั้นเลยเหรอ" ยามาโมโตะพูดอย่างใจน้อย(น้อยใจ)

"ก็ช่ายยยยยยยยยยย น่ะสิ" โกคุเดระพูดลากเสียง เหล่มองยามาโมโตะ เห็นยามาโมโตะทำท่ายังกะจะร้องไห้

"โกคุเดระ นาย...ไม่...รัก...ฉัน...แล้วเหรอ..."ยามาโมโตะพูดเสียงสั่นๆ

"ฉัน..."โกคุเดระตกใจทำอะไรไม่ถูก ก็ไม่เคยเห็นยามาโมโตะเหมือนจะร้องไห้เลย

"โกคุเดระ...ฉัน...งอนแล้ว!!!!"ยามาโมโตะหันหลังให้กับโกคุเดระ

"ตามใจว่ะนายจะงอนก็ช่าง ฉันไม่ง้อ รุ่นที่10รอผมด้วยคร้าบ"กว่าจะรู้สึกตัว สึนะก็เดินนำไปไกลแล้ว โกคุเดระวิ่งตามสึนะไป ยามาโมโตะตอนนี้ไม่ห่วงที่จะงอนแล้ว รีบวิ่งตามโกคุเดระไปทันที

"นี่เราแยกทางกันตรงนี้นะ"สึนะพูดพอมาถึงโรงเรียน

"อ่า ครับแล้วเจอกันที่ห้องเรียนนะครับ รุ่นที่10"

"อืม เจอกันที่ห้องนะ สึนะ"

สึนะเดินแยกทางกับยามาโมโตะและโกคุเดระเดินไปที่ห้องกรรมการคุมกฏเพื่อที่จะไปทำความสะอาดตามปกติ ทุก ๆ วัน สึนะต้องมาทำความสะอาดห้องกรรมการคุมกฏทุกเช้าและเย็น เนื่องจากมีอยู่ครั้งหนึ่งสึนะมาโรงเรียนสายก้เลยโดนทำโทษให้มาทำความสะอาดห้อง 1 เดือน แต่เพราะไปที่ห้องนั้นทุกเช้าและเย็นบ่อย ๆ เข้า ก็เลยเริ่มชอบคุณฮิบาริและตอนที่สารภาพรักก็ที่ห้องกรรมการคุมกฏ ตั้งแต่ตอนนั้นสึนะก็มาทำความสะอาดทุก ๆ วัน ตอนนี้ สึนะมีความทรงจำดี ๆ ที่ห้องกรรมการคุมกฏเยอะมาก สึนะเปิดประตูเข้าไปในห้องกรรมการคุมกฏเข้าไปเพื่อที่เข้าไปทำความสะอาดตามปกติ ทุกอย่างในห้องก็เหมือนกับเมื่อวานเพียงแต่...

คุณฮิบาริยังไม่มา

ธรรมดาคุณฮิบาริจะมาก่อนสึนะเพื่อมาทำเอกสารของโรงเรียนทุกวันแล้วทุกวันที่สึนะเข้ามาในห้องนี่ก็จะพบกับฮิบาริที่นั่งเขียนเอกสารอยู่ทุกวันแล้วทำไมวันนี้ฮิบาริถึงยังไม่มาละ ?

สงสัยคุณฮิบาริจะไปห้องน้ำล่ะมั่งแต่กระเป๋าก็ไม่มีนิหรือว่ายังไม่มาแต่คุณฮิบาริก็มาโรงเรียนเร็วทุกวันก็ไม่น่าจะมาสายได้นิแล้วทำไมถึงยังไม่เห็นล่ะ ? แต่ช่างเหอะเดี๋ยวก็คงมาเองล่ะ ก่อนอื่นเราต้องทำความสะอาดซะก่อน

สึนะไม่สงสัยอะไรมากเริ่มลงมือทำความสะอาดจนเสร็จแต่ฮิบาริก็ยังไม่มาสึนะค่อยจนสัญาญเข้าห้องดัง สึนะก็เลยจำใจไปห้องเรียนก่อน เดี๋ยวค่อยมาตอนพักกลางวันก็แล้วกัน

แต่ตอนพักกลางวันสึนะไปที่ห้องเรียนก็ไม่พบฮิบาริจึงยอมไม่กินข้าวกลางวันเพื่อมารอฮิบาริแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฮิบาริเลย ตอนเย็นสึนะมา ก็ไม่เห็นวี่แว่วของฮิบาริเลยแต่สึนะก็รอจนถึงสี่โมงเลยจึงต้องกลับบ้านก่อน ตอนแรกสึนะกะว่าจะไปบ้านของฮิบาริ แต่สึนะไม่รู้อยู่ที่ไหนเลยต้องกลับบ้านไป วันนี้สึนะไม่ได้พบกับฮิบาริเลย

คุณฮิบาริคุณอยู่ไหน

ทำไมไม่ไปโรงเรียน

ทำไมไม่มาหาผมที่บ้าน

ทำไมถึงปล่อยให้ผมต้องรอคุณนานขนานนี้

ทำไม?

หรือว่า

คุณจะ....

แสงไฟในห้องของสึนะดับลงเพราะกับสึนะที่หลับไปทั้งคราบน้ำตา ที่หน้าบ้านของสึนะ ฮิบาริยืนอยู่ที่หน้าบ้าน
ภายในห้องที่มืดมิด หน้าต่างห้องคล้าย ๆ เลื่อนออก มือขาวเรียวยื่นเข้ามาจากหน้าต่างพาร่างของตนเข้ามาด้วย เมื่อเข้ามาได้ก็มุ่งไปที่เตียงที่มีสึนะหลับอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง มือเรียวลูบไล้หน้าของร่างบางอย่างโหยหา มองหน้าคนที่หลับอย่างคิดถึงเป็นที่สุด ก่อนจะหลุกออกไป หยิบจดหมายที่ตัวเองเขียนไว้ วางไว้ตรงหัวเตียงของสึนะ โดยหวังเพียงว่าสึนะจะเห็นจดหมายของตน มองหน้าสึนะอีกครั้งอย่างห้ามใจไม่ได้ บรรจงจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

'นายจะเห็นจดหมายของฉันหรือป่าว ฉันไม่รู้ แต่ที่ฉันรู้คือ ฉันขอโทษ ที่ไม่สามารถบอกกับนายได้โดยตรง แต่ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายต้องอยู่คนเดียวแล้ว หวังว่าคงไม่เหงานะ เจ้าสัตว์กินพืชของฉัน สัตว์กินพืชที่ฉันรัก ขอให้นายโชคดี กับวันที่ไม่มีฉัน'

เช้าวันต่อมาสึนะตื่นขึ้นมา ใจเต้นตึกตัก อย่างอยู่ไม่สุข เหมือนกับจะเป็น ลางร้าย เหงื่อไหลเต็มหน้า ทั้งที่อากาศก็ไม่ร้อน ทำไมกัน ? สึนะจึงรีบไปโรงเรียนโดยไม่สังเกตุเห็นจดหมายที่วางไว้

สึนะรีบไปที่โรงเรียนแต่เช้าเพื่อที่จะไปห้องกรรมการคุมกฏ แต่ห้องก็ยังคงว่างเปล่าอยู่เช่นเคย รอแล้วรอเล่ก็ไม่เห็นฮิบาริจะมาสึนะรอด้วยใจที่หวังว่าคนที่เขารอคอยจะมาจนผลอยหลับไป

"รุ่นที่10ครับ รุ่นที่10ตื่นได้แล้วครับ"

เสียงปลุกของโกคุเดระปลุกให้สึนะตื่นขึ้นมา สึนะมองไปรอบ ๆ แต่ก็ปรากฏว่าคนที่เขารอคอยไม่ได้อยุ่ด้วย โกคุเดระมองสึนะอย่างลังเลว่าควรพูดหรือไม่ จนสึนะสังเกตุเห็น

"เอ่อ..โกคุเดระมีอะไรจะ...พูดกับผมหรือป่าว"

โกคุเดระเมื่อสึนะถามก็เลยจำใจจะต้องบอก

"รุ่นที่10ครับ รุ่นที่10รู้หรือยังครับ ?"

"เรื่องไรเหรอ?"

"ยังไม่รู้สินะ...รุ่นที่10เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับรุ่นที่10รีบไปที่สนามบินเร็ว ฮิบาริจะไปอิตาลี แล้วครับ"

...............................................................................................................................


"ไม่จริงใช่ไหมโกคุเดระคุง" น้ำใสๆเริ่มไหลอาบแก้มขาวอมชมพู่ สึนะมองโกคุเดระโดยหวังแบบลมๆแล้ง ว่า นั่นจะเป็นเรื่องโกหก ทั้งที่รุ้ว่าคน ๆ นี้ไม่เคย โกหกตน แต่ก็หวังว่ามันจะเป็นเรื่องล้อเล่นแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป ก็หมายความว่า นั่นคือเรื่องจริง สึนะทรุดลงกับพื้นทันที โกคุเดระรีบประคองร่างบางทันที

"รุ่นที่10 รีบไปที่สนามบินสิครับ ตอนนี้อาจจะทันก็ได้นะครับ"

แต่สึนะกลับส่ายหน้า แล้วรีบเช็ดน้ำตาทันที

"ไม่!!! ...โกคุเดระคุง ฉันว่านะ คุณฮิบาริเขาคงไม่รักผมแล้วล่ะ ไม่งั้นก็คงจะมาบอกผมไปแล้ว แต่...นี่...ไม่...ไม่มา...เขาคงไม่รักผมแล้ว...ไม่...ไม่รัก...ไม่รักผมแล้ว..."

ยิ่งเช็ดน้ำตา น้ำตาก็ยิ่งไหลมากกว่าเดิม โกคุเดระจึงเอาผ้าเช็ดหน้าของตนมาเช็ดให้กับสึนะ มองร่างบางด้วยความสงสาร

"นี่...โกคุเดระคุง"

"ครับ รุ่นที่10 ?"

"ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย...ผมขอกลับบ้านก่อนนะ"

แล้วสึนะก็หยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วรีบวิ่งไปทันที ตลอดทางที่วิ่งกลับบ้านในหัวของสึนะก็เริ่มสับสน

'คุณฮิบาริทำไมถึงไม่บอกผมล่ะ หรือว่าคุณไม่รักผมแล้ว...หรือว่าคุณไม่อยากให้ผมเสียใจ...หรือว่าคุณไม่เห็นผมสำคัญ...ไม่สำคัญถึงขั้นต้องบอก...มันเป็นอย่างนั้นใช่ไหมครับคุณฮิบาริ'

เมื่อวิ่งมาถึงที่บ้านก็เจอกับม่าม้าและก็อีกคนหนึ่งที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้

"พ..พ่อ!!!!! ทำไมพ่อถึงมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ! แล้วทั้งสองคนจะไปไหนเนี่ย?"

สึนะตกใจที่อยู่ๆปะป๊ามา แถมยังเหมือนจะพาม่าม้าไปไหนด้วย เพราะม่าม้าแต่งตัวไปเที่ยวแถมยังมีกระเป๋าเดินทางอีกด้วย

"โอ้ สึนะไม่ไปเรียนเหรอลูก"

"นั่นสิ สึคุงโดดเรียนอีกแล้วเหรอเนี่ยไม่ดีนะลูก"

"ผมรู้สึกไม่สบายก็เลยกลับมาก่อน ว่าแต่ พ่อกับแม่จะไปไหนเหรอ"

"คือว่า เราสองคนจะไปฮันนีมูนน่ะจร้ะ"

"หา!!!!! ฮันนีมูน จะไปเดี๋ยวนี้เลยเหรอ"

"ก็กะว่าจะไปตอนเย็นรอให้สึคุงมาซะก่อนแต่สึคุงมาแล้ว งั้นแม่กะพ่อไปก่อนนะจร้า"

"บ้ายบายนะสึนะ"

"เดี่ยวก่อน แล้วทำไมถึงต้องรีบไปตอนนี้ด้วยล่ะ"

"ก็อาทิตย์นี่พ่อหยุดงานน่ะจร้า แล้วก็ใกล้ถึงวันครบรอบแต่งงานแล้วด้วย พ่อก็เลยจะพาแม่ไปฮันนีมูนน่ะจร้า สึนะ เพราะฉะนั้นลุก ฝากเฝ้าบ้านด้วยนะไปก่อนล่ะ บ้ายบาย"

"บายจร้า สึคุง เดี๋ยวแม่จะซื๊อของฝากมาให้นะจร้าสึคุง"

แล้วอยู่ๆก็มีรถจากไหนไม่รู้พาป๊ะป๋ากับม่าม้าไปอย่างรวดเร็ว สึนะจึงเดินเข้าบ้านไปแต่เพราะเรื่องเมื่กี๊ทำให้สึนะเริ่มรู้สึกดีขึ้น สึนะเดินขึ้นห้องของตนเอง เมื่อมาถึงก็ไม่ทำอะไรทิ้งตัวลงกับเตียงทันที ทิ้งความกังวล ทิ้งความสงสัย ทั้งหมด แต่พอกำลังจะหลับก็เห็นจดหมายที่วางไว้บนหัวเตียงด้วยความสงสัยจึงเอือมมือไปหยิบ แต่พอมาดูว่ามันคือจดหมายอะไรก็ตกใจรีบเปิดอ่านทันที

'ถึงสึนะโยชิ

ตอนนี่ฉันไม่นี้ฉันไม่รู้หรอกนะว่า นายจะรู้เรื่องหรือยัง เรื่องที่ฉันจะไปอิตาลี ฉันขอโทษที่ฉันไม่ได้บอกนายไว้ก่อน เพราะฉันกลัวว่านายจะโกรธ แต่ขอให้รู้ไว้นะว่าฉันรักนาย แต่ที่ฉันต้องไปก็เพราะว่า ฉันจะไปหมั้นกับคนๆหนึ่งตามคำสั่งของพ่อกับแม่ของฉัน ซึ๊งฉันไม่สามารถต่อต้านได้ ฉันขอโทษ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็รักแค่นายคนเดียว ฉันขอให้นายสัญญากับฉันได้ไหม ว่านายจะรอฉัน ขอแค่นายรอฉันเท่านั้น เดี๋ยวฉันจะกลับมา เพราะฉะนั้นนายต้องรอฉันนะ ฉันขอร้องล่ะนะ สึนะโยชิ อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว ฉันจะไปวันนี้ ตอน10โมงครึ่งนะ หวังว่าฉันคงจะได้พบนายตอนนั้นนะ
ฉันรักนาย
จาก ฮิบาริเคียวยะ'

เพียงแค่จดหมายสั้นๆ แค่นั้นสึนะรีบวิ่งไปทันที ตอนนี่เวลา 10โมง5นาทีแล้ว กว่าจะถึงสนามบินก็ชั่วโมงหนึ่ง ถึงจะรู้ว่าไม่ทันแต่ก็ขอไป ไปเผื่อจะเจอกับฮิบาริ

ทางด้านฮิบาริ ยิ่งใกล้เวลาที่เครื่องจะออก เขายิ่งร้อนรน อยากรู้ว่าสึนะโยชิจะมาหรือป่าว หลังจากล่ำลาพวกกรรมการคุมกฏเสร็จ พ่อของฮิบาริก็บอกให้ฮิบาริขึ้นเครื่องได้แล้ว ก่อนที่จะไปฮิบาริเอาปอกแขนของตนให้คุซาคาเบะแล้วบอกให้คุซาคาเบะเอาไปให้กับสึนะแล้วตนก็ขึ้นเครื่องไป

'ลาก่อนนามิโมริ ลาก่อนสึนะโยชิ'

ส่วนคุซาคาเบะก็กลับไปที่โรงเรียนโดยกะจะเอาปอกแขนนี่ให้สึนะที่โรเรียนโดยไม่รู้ว่สึนะกำลังมาที่นี่ทำให้ทั้งสองคนสวนทางกัน

ตอนนี่สึนะมาถึงสนามบินตามที่คาดเครื่องของฮิบาริออกไปแล้ว สึนะจึงต้องกลับบ้านไปคนเดียว ระหว่างทางกลับบ้าน สึนะได้ไปที่สวนสาธารณะ สึนะจึงไปนั่งที่ชิงช้า สายตามองไปที่นภาอันกว้างใหญ่ หวังให้ฮิบาริกลับมาเร็วๆ แต่แล้วจู่ๆก็

"คึหึหึ มาทำอะไรแถวนี่เหรอครับ วองโกเล่"
.............................................................................................

คิดเองจร้า

ถืบว่าเป็นโหวต 2 เลย นะ

โหวต03/โดนถีบ

ถีบ จริง ๆ เลยดีกว่า

ง่า~
โหวต 01 จ้า เพื่อมิให้ทูน่าของเรามีชู้ทางใจ

คะแนน เสมอกัน แย้ว

เดี่ยวถ้าคนโหวตเยอะก็จะเอาฟิคลง

ตอบ 1

โหวต01เจ้าค่า
อยากเห็นฉากNC
=.,=

1 นำ คร้าบ

01 เพื่อ ฉากนั้น

1 สิ~

หุหุ โอเปี้ยมมิมีพวกแย้ว

111111111ค้า~

คุคุ แต่งตัวนั่งปั่นฟิคแล้ว

=_= ฝิ่นประหลาดอยู่คนเดียวสินะเนี่ย......

1 ด้วยงับ

โดนใครบังคับหรือเปล่าเนี่ย = =

นั่นจิ

1เยอะแฮะ(?)

ต้อง ขออภัย ซักนิด เกี่ยวกะ การอัต ฟิค นะ

คงอีกนานกว่าอัตอ่ะ ไม่ค่อยว่าง

ตอนหน้า ขอ ประกาศว่า ยังไม่มี NC

อ่านเเล้ว สนุกดีเเฮะ เเต่ไม่อยากให้มี NC นะครับ!! อันนี้ส่วนตัว นะ

ก็ยังไม่มี NC อ่ะ

แง้