[Fic] Kill Cruel เกมโหด โรงเรียนสยอง เกาะปริศนา ฆาตกรรมเขย่าขวัญ

by BlueBell Fri 12 Mar 2010, 17:50

เรื่อง นี้ เคย เอาไป ลง ใน เด็ก

ดี น่ะ แต่ มี คน ใจ ร้าย แฮก รหัส แล้ว เข้า ไป ลบ เฉย เลย

ถือ ซะ ว่า RE WRITE น่ะ สำ หรับ คน อ่าน แล้ว ...

[b]1.ต้นเหตุของเรื่องที่เลวร้าย

ตอนเช้าอากาศแจ่มใส เด็กนักเรียนต่างพากันยิ้มแย้มแจ่มใส ตั้งใจเรียนกันอย่างเต็มที่ แต่ ... นักเรียนชั้นม.2/1 กลับตรงกันข้ามอย่างที่คิดเสียงดังลั่นไปทั่วห้อง

“เตะมาเลยหนาม!”

เสียงของเด็กชายคนนึ่งดังขึ้น เขาหัวเราะร่าเพราะสนุกกับการเล่นฟุตบอลในห้อง อย่าเมามัน

“เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหนนักหนาวะไอออฟ!”

“กำลังสนุกๆอยู่เลยไอหนาม .. เร็วๆสิ!”

“ปึก!!!”

“กรี๊ดดดดดดด~!”

ลูกฟุตถูกเตะกระเด็นไปโดนกลุ่มเด็กหญิงกลุ่มหนึ่ง เด็กหญิงร้องลั่นเมื่อลูกฟุตบอลลอยไปที่โต๊ะของพวกเธอ ทำให้ของทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะตกหล่นกระจัดกระจายจนเกลื่อน ...

“ไปเล่นที่อื่นได้ไหม!!!” เธอโมโหมากเมื่อโทรศัพท์มือถือของเธอหล่นลงสู้พื้น

“ก็อยากอยู่ แต่ครูยังไม่มาก็ต้องเล่นข้างในห้องไปก่อนสิ!”

“แล้วอยู่นิ่งๆเฉยๆไม่เป็นรึไงไอหนาม! ทำเป็นลิงไปได้! งี่เง่าชะมัด!”

“นี่บอลลูน! พูดแบบนี้ ... เดี๋ยวมีเคลียร์หรอก” ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมใครง่ายๆเสียด้วย

“พอได้แล้วนะ เงียบเดี๋ยวนี้!”

แอซึ่งเธอกำลังนอนหลับอยู่ก็ได้ฟื้นตื่นขึ้นมา เธอมักชอบนอนหลับในห้องเรียนตรู่อยู่บ่อยครั้ง ซึ่งถือเป็นนิสัยส่วนตัวของเธอมาโดยตลอด จนติดเป็นนิสัย

ไม่มีเสียงทะเลาะเอะอะอีกแล้ว ในห้องตอนนี้เงียบกริบเหมือนป่าช้า อันที่จริงครูที่จะมาเข้าสอนห้องของพวกเธอนั้นมาตั้งแต่พวกเขายังไม่ตื่น ... แต่ไม่ยอมเข้า เนื่องจากนักเรียนเกือบทุกคนเป็นเด็กที่เกเร ก้าวร้าว ชอบเข้าโรงเรียนสาย แหกกฎของโรงเรียน แถมยังสร้างชื่อเสียให้กับโรงเรียนอยู่บ่อยครั้ง จึงไม่น่าแปลกที่ครูแต่ละคนจะเข้ามาสอนช้า หรือ ไม่เข้ามาสอนเลย ...

“แอ๊ด~!”

ประตูถูกเปิดออกเผยโฉมหน้าของคนที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เหล่านักเรียนมองกันเป็นตาเดียว

“ครูใหญ่!”

“มีอะไรหรอค่ะครู” ไซเรนเอ่ยถาม ก่อนที่เธอจะก้มหน้าก้มตาทาลปิสติกต่อ

“ครูแค่เข้ามาดูความเรียบร้อยเฉยๆ”

“เอ่อ .. ค่ะ ๆ”

สิ้นเสียงนี้ เหล่านักเรียนทั้งหลายต่างพากันเล่นและคุยกันในห้อง ครูใหญ่เดินไปนั่งโต๊ะสนิมเขรอะ อย่างสงบๆแล้วมองเหล่านักเรียนที่ดูครึกครื้นเสียเหลือเกิน

“รับนะออฟ!”

“ปึ๊ก!”

“อย่าเพิ่ง ... !”

หนามเตะฟุตบอลออกไป โชคร้ายของเขาและเพื่อนๆที่เตะไปโดนแก้วน้ำของโยเกิร์ต แก้วกระเด็นไปหลังห้อง นั่นยังไม่ใช่โชคร้ายที่แท้จริงของพวกเขา น้ำกระเด็นไปถูกปลั๊กไฟของพัดลมเข้า ซึ่งพัดลมนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่และไม่มีใครมาซ่อมแซมให้ จึงเกิดผลให้ใบพัดที่อยู่ข้างบนหล่นลงมาตรงหัวไหล่ของครูใหญ่พอดิบพอดี!

“ฉับ!!!” มันเฉือนเนื้อแทบแหลกสะบั้น ก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น

“โอ๊ย~!!!”

“กรี๊ดดด~!!!”

แขนข้างซ้ายของครูใหญ่หลุดกระเด็นไปตรงหน้ามะขวิด เธอวีนลั่นเหมือนคนสติแตก เลือดกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด ครูใหญ่ทรุดตัวลงร้อง เหล่านักเรียนมองครูใหญ่ที่ยังร้องครวญคราญอยู่หน้าห้อง นักเรียนต่างปิดตาไม่กล้าดู ครูใหญ่ค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมกับใช้มือขวาเดินไปหยิบแขนซ้ายที่อยู่ตรงโต๊ะของมะขวิดทันที ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว มะขวิดหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก

“เดี๋ยวครูมาน่ะ ...”

“บอกแล้วว่าอย่าเพิ่งๆไงไอหนาม!”

“ทีหลังก็บอกให้มันเร็วๆสิวะ!” พวกเขาทะเลาะกัน โดยโยนความผิดให้คนอื่นฝ่ายเดียว

“ทะเลาะกันตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก!”

มอสตะโกนขึ้นมา ทำให้ทั้งคู่หยุดทะเลาะกันทันที ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น โชคร้ายของพวกเขายังไม่จบ

ณ.ห้องพยาบาล

“ว้าย! ครูใหญ่ไปโดนอะไรมาค่ะ!”

“เด็กนักเรียนม.2/1 อีกแล้ว ...”

“เด็กพวกนี้ชอบเล่นอะไรแปลกๆ ไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆเลย!”

ครูฝิ่นพูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย ก่อนที่จะไปเรียกครูท่านอื่นๆมารวมตัวกันที่ห้องพยาบาล ตอนนี้ในห้องมีครูทั้งหมดรวม 10 คน และครูใหญ่ค่อยๆเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณครูทั้ง 9 คนฟัง ครูแต่ละคนถึงกับทำหน้าเหวอเลยทีเดียว

“เราต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วนะค่ะครูใหญ่!”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นะ”

“ครูใหญ่ลองคิดดูสิค่ะ ... ว่ามีเด็กนักเรียนที่ดีในห้องได้แค่กี่คนเอง!”

“เอ ... 9 คน ยังไม่ถึงด้วยซ้ำ!”

“แล้ววิธีขั้นเด็ดขาดของครูคืออะไรหรอ?!”

ครูฝิ่นยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้งหนึ่ง ซึ่งแผนที่เธอคิดนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก กับเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดต่างหาก! เธอกำลังจะพาเด็กเดินทางสู่เส้นทางแห่งความตาย ยากที่จะรอดออกมาจากที่แห่งนี้ได้

“เราจะพาพวกเขาไปเกาะ‘กระดูก’ค่ะ!”

“จะบ้าหรือไง!!!”

“ทำไมล่ะค่ะครูใหญ่! เด็กพวกนั้นทำให้โรงเรียนของเราแย่ลงขึ้นทุกวันนะค่ะ ... กับอีแค่เด็ก 42 คน อยู่ไปก็รกโลก ... แล้วเด็กคนอื่นๆล่ะค่ะ ... เค้าก็อยากเข้ามาในโรงเรียนของเราเหมือนกันนะค่ะ ครูใหญ่จะเลือกเด็ก 42 คน หรือ เด็กที่อยากจะเข้ามาโรงเรียนเราล่ะ?!”

“รู้ๆ แต่เราจะไปเกาะนั่นได้ยังไง~!”

“เราก็พาพวกเด็กนั่งเครื่องบินไปสิค่ะ!”

“แล้วผู้ปกครองของเด็กพวกนี้ล่ะ?”

“เราจะเอาเงินไปยัดปากพวกผู้ปกครองนั่นด้วยเงินในบัญชีของฉันค ... แล้วหุบปากพวกเขาไม่ให้ไปบอกใครทั้งสิ้น ถ้าใครไม่ยอมรับข้อเสนอนี้จะถูกฆ่าและเผาบ้านนั้นทิ้งทันที ถ้าใครเผลอเปิดปากพูดเรื่องนี้ล่ะก็เราจะจับพวกเขาไปที่เกาะนั่นเหมือนกันค่ะ!”

“เธอนี่ฉลาดจริงๆเลย ... !”

“เกาะนั่นไม่มีผู้คนอยู่ มีพวกเราเฉพาะครูที่รู้ว่ามันอยู่ตรงส่วนไหน ฉะนั้นเราจึงต้องไปที่นั่นก่อน เพื่อไปวางกับดักที่แสนจะสนุกให้พวกเขาได้เล่นกัน”

“เราลงมือทำกันเลยไหมล่ะ!”

ครูใหญ่เสนอขึ้น ครูทุกท่านต่างพร้อมใจกันพยักหน้า

“เราต้องหาวัสดุอุปกรณ์กันก่อนไปนะ ...!”

“แล้ว ... เราจะบอกพวกเด็กๆว่ายังไงดีล่ะค่ะ?”

ครูสาวคนนึ่งพูดแทรกขึ้น ก่อนที่คำตอบจะลอยเข้ามาหาเธอ

“เราจะบอกพวกเขาว่าจะไปเที่ยวแล้วกันค่ะ!!”

“หึ หึ หึ งานนี้สนุกแน่!”

ครูฝิ่นหัวเราะในลำคออย่างชื่นบาน ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก เพื่อที่จะเดินไปหาเด็กนักเรียนชั้นม.2/1 เธอรู้สึกดดีใจเล็กน้อยที่ได้เล่นสนุกกับความตายของเด็กๆ

ขณะนั้นเอง ...

เหล่านักเรียนต่างพากันทำความสะอาดห้องเพื่อที่จะได้กลบเกลื่อนความผิดที่ตนได้ทำไว้ ... เด็กนักเรียนบางคนยังช็อกกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ... จึงได้แต่นั่งอยู่กับที่

“เราไปขอโทษครูเขาดีไหม?”

ทับทิมพูดเสียงอ่อย แล้วค่อยๆถูพื้นต่อ ...

“บ้าหรือไงกัน ไม่ทันแล้วล่ะ ... แขนขาดนะ! ไม่ใช่โดดเรียน ...”

ชินตวาดใส่ทับทิมทันที ตอนนี้เธอหัวเสียกับเรื่องเมื่อครู่นี้อย่างมาก เธอรู้สึกหวาดหวั่นนิดๆ แล้วเธอก็หันมากวาดพื้นเป็นยกใหญ่

“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ!”

ทุกคนหยุดชะงักเมื่อครูฝิ่นเดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเดินมาที่โต๊ะครู

“พรุ่งนี้ครูจะพานักเรียนไปเกาะหรรษากันจ๊ะ!”

“จริงเหรอค่ะ?!”

“จริงสิจ๊ะมินท์ ครูจะให้ไปเครื่องบินจ๊ะ”

“ทำไมต้องไปเครื่องบินด้วย!”

กิ๊บตะโกนลั่นห้อง เธอมักเชื่อเรื่องลางสังหรณ์ของตัวเองเสมอ และเธอเชื่อว่าจะเกิดเรื่องร้ายในวันนี้ไม่ก็วันหน้า แต่เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าลางสังหรณ์นั้นคืออะไร?

“อยากให้ไปแบบหรูๆสบายๆไม่ชอบหรอจ๊ะ?”

“กิ๊บ ... ลางสังหรณ์อีกแล้วใช่ไหม ...”

มีนากระซิบข้างๆหูของกิ๊บ เธอรู้สึกไม่ดีกับลางร้ายของกิ๊บ เธอมักกังวลเสมอๆ เธอก็เชื่อในคำพูดของเพื่อนที่ สนิทสนมกันมากที่สุด สำหรับเธอแล้วกิ๊บเป็นคนที่เธอไว้วางใจมากที่สุด

“เหลวไหลน่า~!”

ดินตะโกนลั่น แต่เขาก็กลัวไม่ใช่น้อย เขาทำได้แค่ปลอบใจตัวแค่เท่านั้นที่ทำได้ที่ดีสุดในตอนนี้ ทุกคนหันมามองดินเป็นตาเดียว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนเวลา 7.00 น. แล้วจะมีรถไปรับแล้วจะไปส่งที่สนามบินดอนเมืองนะ มาให้เร็วๆ ครูจะได้เช็คชื่อ”

“แพงกว่าค่าเทอมสินะค่ะ”

“เปล่าเลย ฟรีจ๊ะ!”

“จริงเหรอครับ?”

“แล้วแจ้จะไปไหมล่ะ?!”

“ไปอยู่แล้ว”

“ครูขอผู้ปกครองทุกคนเรียบร้อยแล้วนะ ให้ไปหมดทุกคนเลย!”

“กริ๊งงงงง~!” เสียงออดดังสนั่นไปทั่ว

“ครูขอตัวละ ...” ครูฝิ่นเดินออกไปนอกห้อง ก่อนที่เธอจะยิ้มอย่างโสโครกกับแผนการของตนเอง เด็กนักเรียนเหล่านี้ยังไร้เดียงสา ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายเหล่านี้ กับดักต่างๆพร้อมที่ทำงาน จุดจบของพวกเขาแต่ละคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพราะความเห็นแก่เงิน ... ของครู!!

2.ออกเดินทาง
ณ. สนามบินดอนเมือง
8.00 น.
“เร็วๆสิทับทิม!”
“หวานกับยิปซีขึ้นเครื่องบินไปก่อนก็ได้”
“แล้วหาอะไรอยู่ละ”
“ก็แว่นตานะสิหวาน ฉันมองอะไรไม่เห็นถ้าขาดแว่นตานี่~!”
“ฉันว่าฉันหาเจอแล้วนะ ...”
ยิปซีเอ่ยขึ้น ก่อนที่เธอจะตบไหล่ของทับทิมแรงๆ ทับทิมรีบสลัดมือของยิปซีออก
“อยู่บนหัวแกนั่นแหล่ะ!”
ทับทิมไม่รีรอ เธอลูบๆคลำๆหัวของเธอ เธอดีใจมากเมื่อเธอเจอแว่นตา(ที่อยู่บนหัวของเธอเอง)
“ขอบใจนะ”
เธอกล่าวขอบใจผู้เป็นเพื่อน ก่อนที่เธอจะวิ่งไปหาแม่ของเธอที่ยืนรออยู่หน้าเครื่องบิน
“หนูคิดถึงแม่นะค่ะ”
“เอาตัวรอดมาให้ได้นะลูก แล้วแม่จะรอวันนั้น!”
แม่ของทับทิมกระซิบของหูของผู้เป็นลูกและเธอบรรจงลูบหัวลูกของตน
“แม่หมายความว่าไง?”
“ไม่มีอะไรหรอกลูก ... รีบไปเถอะ”
ผู้เป็นแม่ทำอะไรไม่ได้มากและเกินกว่านี้ ไม่เช่นนั้นเธอจะถูกส่งไปสนุกบนเกาะร้างแน่ๆ! เธอทำได้แค่มองลูกที่กำลังค่อยๆเดินขึ้นเครื่องบิน ก่อนที่มันจะค่อยๆบินลอยอยู่เหนือฟากฟ้า ...
“เฮ้อ~! นั่งแบบนี้ต่อไปนานๆ ฉันต้องตายอย่างไม่สง่างามแน่ๆเลย ฉันไม่ชอบอยู่เฉยๆเอาซะเลย มันเหมือนคนไม่มีชีวิตประมาณนั้น”
คิตตี้พูดก่อนที่เธอจะค่อยๆหยิบNote Bookสีชมพูอ่อนขึ้นมาเล่นอย่างสนุกสนาน เธอคือคุณหนูที่แสนร่ำรวยแต่ทว่าพ่อกับแม่ของเธอกำลังตกอยู่ในสภาวะย่ำแย่ เงินที่ได้มาเป็นกลับต้องเอาไปใช้หนี้สินที่แทบจะล้นหัวพวกเขา ไซเรนเองก็เช่นกัน แต่เธอเป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจไปสักหน่อย
“ไซเรนเรามาเล่นเกมกันเถอะ!”
“ได้สิ!”
ไซเรนไม่รอช้าเธอรีบหยิบNote Bookสีแดงแป๊ดขึ้นมา ก่อนที่เธอจะค่อยๆกดเปิดอย่างรวดเร็ว พอเครื่องเปิดเสร็จเรียบร้อยเธอก็กดโน่นกดนี่ จนนิ้วรัวมองแทบไม่ทัน ไซเรนและคิตตี้สนิทกันมาก เพราะ พวกเธอเป็นคุณหนูที่โด่งดัง ไม่มีใครกล้าตอแยกับพวกเธอ
“มองอะไรย่ะ! จะขโมยNote Bookฉันเรอะ~!”
“อะไรกันไซเรน ฉันแค่จะถามเธอว่า เอาขนมปังไหมเท่านั้นเอง?”
“ขอโทษนะ ... ฉันไม่กินของถูกๆไม่มีคุณภาพแบบนี้หรอกย่ะ! เออ .. แล้วอีกอย่างนึงนะทับทิม ... ฉันไม่กินของพวกคนจนอย่างพวกเธอหรอกนะจะบอกไว้ให้!”
“พอเถอะไซเรน ... นี่เธอเสียแต้มไปตั้ง 590 แล้วน่ะ!”
คิตตี้พูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าจอNote Bookของไซเรน
“ตายแล้ว ยัยทับทิมกรอบตัวซวย~! ฉันเสียแต้มไปตั้งเยอะแนะ .. แล้วฉันจะมาจัดการกับเธอทีหลัง .. อย่างหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆนะ จำใส่หัวสมองของเธอซะบ้างนะ เชอะ! ฉันชักจะเหม็นสาบพวกคนจนแล้วล่ะคิตตี้!”
“ฉันก็เหมือนกันไซเรน มันน่าจะมีอะไรให้ทำให้สนุกบ้างจริงไหม?”
“จริงแท้ แน่นอน!”
“คนรวยก็อย่างนี้ล่ะ นิสัยเป็นแบบนี้ทุกคน!”
โจหันไปมองหน้าไซเรนกับคิตตี้ก่อนที่จะค่อยๆชี้หน้าของพวกเธอ หล่อนมองตาไม่กระพริบ
“นายกล้าดียังไงมาชี้หน้าพวกฉันย่ะ! ดูถูกมาเกินไปแล้วนะ!”
คิตตี้พูดพลางหยิบหนังสือเล่มหนา หน้าปกสีน้ำเงิน ออกมาจากกระเป๋า ซึ่งเป็นของที่เก่ามากเลยทีเดียว ก่อนที่เธอจะปาหนังสือเล่มนี้ไปให้โจ มันลอยไปโดนหน้าโจพอดี โจโกรธมากก่อนที่จะมองสิ่งที่ทำร้ายเขา เขาค่อยๆไล่อ่านตัวอักษรไปทีละตัวๆ
“อะไรของพวกเธอเนี่ย?”
“หนังสือเกี่ยวกับ‘มารยาทผู้ดี’น่ะ นายสมควรจะเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้นะ ฮิๆ!”
“หน๊อยยย~!!!”
ต้าดึงโจให้นั่งลง โจมองหน้าพวกเธอก่อนที่จะค่อยๆนั่งลง แล้วกำหนังสือนั้นไว้แน่น ...
“นายคิดว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร!?”
“น่าหมั่นไส้นัก อะไรก็เอาคนรวยกับคนจนมาเปรียบเทียบกัน ไม่ว่าจะคนรวยหรือคนจนมันก็คนนั่นแหล่ะ ...”
“ใจเย็นๆก่อนสิโจ”
เขาช่วยเพื่อนของเขาได้แค่นี้เท่านั้น มืออีกข้างของโจกำหนังสือเล่มหนานั้นแน่น มืออีกข้างทุบเบาะที่อยู่ตรงหน้า นั่นก็คือเบาะหลังของอั๋นนั่นเอง
“เฮ้ยโจ! อย่าไปเครียดเลย เรื่องแค่นี้เอง”
“ชิ! เมื่อกี้ขอโทษด้วย ... ที่ไปทุบเบาะหลังของนายน่ะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก ... แค่น้ำหกเท่านั้นเอง ...”
“ค่อยยังชั่ว ...”
“....”
“น้ำหกเหรอ!!!?”
“อือ .. ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็แห้งแล้ว”
โจค่อยๆลุกขึ้นยืนก่อนที่จะชะโงกหน้าไปมองอั๋น สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเขาก็คือเสื้อผ้าเปียกเลอะเทอะ ส่วนต้นที่นั่งอยู่ข้างๆอั๋นก็โดนลูกหลงไปด้วย สภาพของเขาไม่แตกต่างกับอั๋นเลย
“เฮ้ย! ขอโทษๆ แกไม่เป็นไรนะ ..”
“โธ่! แค่น้ำหกไม่เป็นไรหรอกน่า ... อย่าเครียดสิ!”
9.30 น.
“ครูใหญ่ค่ะ ... ใกล้ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องลงมือกันแล้วนะค่ะ!”
“เดี๋ยวก่อนสิ! คุณจะรีบไปไหน!!?”
“ก็ดิฉันอย่างเห็นสีหน้าของเด็กๆพวกนี้ ตอนวิ่งหนีกำดักอยู่นะค่ะครูใหญ่ ตื่นเต้นมากๆเลยล่ะค่ะ!”
“เรายังลงมือตอนนี้ไม่ได้นะ!!!”
“ทำไมหรอค่ะ!?”
“กับดักบางอย่างยังไม่พร้อม รออีกสักพักก็แล้วกันนะ”
สีหน้าของครูฝิ่นไม่พอใจอย่างยิ่ง
“อีกสัก 5 นาทีก็แล้วกันนะ!”
9.35 น.
“ถึงเวลาแล้วนะค่ะครูใหญ่”
“รู้แล้วๆ ไม่ต้องรีบก็ได้ ทำให้มันเนียนๆหน่อย ทำตัวให้เหมือนปกติ เพราะตอนนี้เรากำลังจะเล่นละครหลอกเด็ก จำเอาไว้!!!”
“ขอตัวละค่ะ!”
สิ้นเสียงการสนทนานี้แล้ว ครูฝิ่นเดินมุ่งหน้าไปหาพวกเด็กๆทันที ก่อนที่เธอจะกดน้ำหอมปรับอากาศที่อยู่ตรงหน้าของลูกแก้ว เด็กๆพวกนี้สูดดมเข้าไปทันที
“โห~! กลิ่นอะไรค่ะครูหอมจังเลย!?”
“กลิ่นดอกกุหลาบจ๊ะ หอมไหม?”
“หอมสิค่ะ กดอีกหน่อยได้ไหมค่ะ?”
“ได้สิลูกแก้ว!”[/b