[Fic]Jealousy by Pla-lai อัพแล้วค่าพี่น้อง...จบพอดี

Title : Jealousy
Cupple : D18
Rate : NC 17
Story By : Pla-lai
"อ๊ะ...อย่าสิ" ร่างบางพยายามร้องห้ามร่างสูงที่กำลังเลิกเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวบางออก
ฮิบาริ เคียวยะ ที่ไม่มีใครกล้าหยามเวลานี้ ถึงกับเข่าอ่อนเพราะการกระทำของคนตรงหน้า จากที่ไม่เคยมีใครสู้ได้ ตอนนี้เขkต้องพ่ายแพ้ให้กับคนที่เขารักมากที่สุด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำแบบนี้ด้วยกัน เขาชอบนักเวลาที่ดีโน่มอบสัมผัสที่รู้สึกดีแบบนี้ให้ และเขาไม่เคยปฏิเสธมันได้สักครั้ง..แต่เวลานี้...ที่ตรงนี้..มันไม่ใช่
"เดี๋ยวสิ..ตรงนี้ไม่ได้นะ..ดีโน่" ฮิบาริพยายามพูดอ่างยากลำบากเมื่อถูกร่างสูงมอบจูบที่แสนเร่าร้อนให้
"ทำไมล่ะ..นายไม่ชอบเหรอเคียวยะ..." ดีโน่ส่งสายตาอ้อนวอน แต่ว่าซุกซนของเขาก็ยังไม่หยุดที่จะลูบไล้ไปตามผิวขาวเนียน
"อ๊ะ...อื้อ..."ร่างบางถูกประกบปากด้วยจูบร้อนอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากเล็กอย่างไม่รู้จักอิ่ม จนร่างบ้างต้องค่อยๆร้องออกมาในลำคอดเบาๆเพื่อเป็นการประท้วงว่าต้องการอากาศหายใจ

ร่างสูงถอนรีมฝีปากออกมาอย่างน่าเสียดายแล้วจ้องมองใบหน้าที่ค่อยๆซับสีเลือดขึ้นมาทีละน้อยอย่างเอ็นดู

"นายรังเกียจเหรอ?"
"ไม่..ไม่ใช่นะ" ฮิบาริตอบอย่างเคอะเขิน ใจนึงก็อยากให้ทำต่อ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าใครจะผ่านมาเห็น

ก็เล่นมีฉากNCกันในห้องกรรมการนักเรียนแบบนี้ ใครไม่ระแวงก็แปลก

"อื้อ..อ๊ะ..ดีโน่..เดี๋ยวใครมาเห็นเข้านะ"
"ไม่หรอกน่า"

ร่างสูงจัดการส่งลิ้นให้ไปทักทายกับลูกเชอร์รี่สี่อ่อนที่เริ่มแข็งเป็นไต และดูดเม้มอย่างหิวกระกาย จนร่างบางต้องร้องครางออกมาอย่างเสียมิได้
"อ๊ะ..อา..."

ตอนนี้อารมณ์ของทั้งคู่ต่างครุกรุ่นและเริ่มเร่าร้อน ต่างฝ่ายต่างต้องการกันและกันมากขึ้นทุกที
"ให้หยุดดีมั้ย เคียวยะ" ถามไปงั้นแหละ มาถึงขั้นนี้มีเหรอม้าพยศจะปล่อยไปง่ายๆ
"อื้อ...ยะ..อย่าหยุดนะ" ร่างบางออดอ้อนด้วยเสียงหวาน
"หึ..หึ.." ร่างสูงยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนเริ่มลงมือปรนเปรอ ให้กับร่างบางอีกครั้ง

ติ๊ดๆๆ.ๆๆๆ.ๆๆๆ(เสี่ยงเรียกเข้าเห่ยมาก)
"ชิ ใครโทรมาขัดจังหวะวะ" ร่างสูงสบถอย่างหัวเสียเมื่อมือถือเจ้ากรรมดันมาดังเอาตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม เขารีบกดรับโทรศัพท์ เพื่อที่จะคุยธุระให้จบเร็วๆ แล้วจะได้กลับไปบรรเลงเพลงรักกับร่างบางที่นอนรอตัวสั้นเทิ้มอยู่บนโซฟา
"อะไร"
//บอสครับเกิดเรื่องใหญ่แล้ว// ลูกน้องในแฟมิลี่ทำเสียงลุกลี้ลุกลน
"เกิดอะไรขึ้น"
//คุณโรมาริโอ้ถูกแฟมิลี่ฝ่ายศัตรูยิงครับ//
"อะไรนะ!!!"
//ตอนนี้อกาการสาหัสมาก อยูที่ห้องไอซียูโรงพยาบาลนามิโมริครับ//
"ขอบใจที่โทรมาบอกฉันจะรีบไป"

ปิ๊ป...ดีโน่กดวางสายแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัว
"ดีโน่...?" ฮิบาริเรียกชื่อด้วยความสงสัย อีกในหนึ่ง ก็เพื่อเรียกให้กลับมาเล่นบทรักกันต่อ
"ขอโทษนะเคียวยะ..เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นนิดหน่อยอ่ะ"
".................."
"โรมาริโอ้ถูกยิง อาการน่าเป็นห่วงมาก"
"นั่นนายจะไปไหน.." ฮิบาริเอ่ยถามเมื่อเห็นดีโน่จัดแจงใส่เสื้อ
"ฉันจะไปหาโรมาริโอ ขอโทษนะฮิบาริ"
"เดี๋ยวสิ"
แล้วดีโน่ก็วิ่งออกจากห้องกกรมการนักเรียนไป ทิ้งให้ฮิบารินอนเอ๋ออยูบนโซฟาทั้งอย่างนั้น


ตัดจบ!!! เดี๋ยวมาต่อแน่นอนค่ะ
ตอนนี้ขอเวลาไปไร้สาระหน่อย
รบกวนขอคำติชมซักนิดนะคะ เพราะเพิ่งแต่งครั้งแรกค่ะ

อะเมซิ่งจริงๆ เปิดประเดิมมาก็NCละ

อ่อนปวกเปียกไปหมดเลย =..=

ทำไม...ทำไมต้องD18หา!!!
ทำไมไม่1827ฟร้า~!!

''หุหุ''

เอ๋...อยากได้1827เหรอ....

งั้นเด๋วปลาไหลจัดให้ค่ะ

อัพต่อก่อนเถอะ ที่รัก *0*

ใจเย็นดิ จะสอบแล้วเนี่ย

อั๊วมาช่วยและ

อัพมันส์ๆเน้อ

กลับมาจากหลุมแล้วค่า...
หลังจากที่กลายสภาพเป็นศพไปนาน..
วันนี้ปลาไหลเอาฟิกมาอัพแล้ว!!!! ตอนจบแล้วค่ะ..
ไปส่องโลด.. เม้นกันด้วยเด้อ

แล้วดีโน่ก็วิ่งออกจากห้องกกรมการนักเรียนไป ทิ้งให้ฮิบารินอนเอ๋ออยูบนโซฟาทั้งอย่างนั้น


]นา~มิ~โม~รี๊~~~~~] ริงโทนมือถือสุดยอดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร

มือขาวเอื้อมไปหยิบมือถือที่ดังขึ้นกลางดึกอย่างหงุดหงิด เวลาแบบนี้ใครช่างกล้าโทรมากวนนะ

“ฮัลโหล-*-...”

//อ๊ะ...เคียวยะ...อ่า..ยังไม่นอนใช่มั้ย?//

“นอนแล้ว...นอนนานแล้วด้วย-*-W

//ง่า..งั้นเหรอ ขอโทษที่รบกวนนะ//

“มีธุระอะไร?”

//คือเรื่องเมื่อตอนเย็นน่ะ ..ฉันขอโทษที่ทิ้งนายไว้ทั้งอย่างนั้นนะ//

“อ๋อเหรอ”

//อย่าพูดอย่างนั้นสิ...มันฉุกเฉินจริงๆนะ//

“ฉุกเฉินแค่ไหนกันเชียว...”

//ก็...หมอนั่นก็เป็นคนสำคัญของฉันเหมือนกันนะ//

“สำคัญ..มากไปกว่าฉันรึเปล่า”

//เอ่อ..เคียวยะ...นายโกรธฉันใช่มะ - -;//

“เปล่านี่...เรื่องฉุกเฉินขนาดที่ทำให้นายต้องรีบไปแล้ว ทิ้งฉันไว้อย่างนั้นน่ะ ฉันมีสิทธิจะไปโกรธนายได้ไง”

// -*- // โกรธเห็นๆ

“แค่นี้ใช่มั้ย..จะนอนแล้ว”

//เฮ้ย...ยังไม่จบ...คือว่า//

“ฉันจะนอนแล้ว...มีอะไรค้อยว่ากันพรุ่งนี้”

//ก็จะบอกว่า..ตั้งแต่พรุ่งนี้...อาจไปหาไม่ได้ซักพักนึงน่ะ//

“อะไรนะ..?”

//คือ..พอโรมาริโอ้เข้า ร.พ. ไปแบบนี้มันเลยเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเยอะเลยอ่ะ ฉันต้องจะการเรื่องที่หมอนั่นต้องทำแทน แล่วไหนจะกับแฟมิลี่ศัตรูอีก// -*- โรมาริโอ้อีกแล้ว...

“.....”

// เคียวยะ..?//

“เข้าใจแล้ว..สรุปว่านายไม่มีเวลาว่างใช่มั้ยล่ะ...ไม่เป็นไรไม่ต้องลำบากมาหาก็ได้ ฉันก็มีงานของกรรมการคุมกฎที่ต้องทำเหมือนกัน..แค่นี้นะ”

//อ๊ะ...เดี๋ยวสิเคียวยะ!!//

ปึบ...ตู๊ด...ตู๊ด..ตู๊ด...

ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ผมว่าเคียวยะต้องโกรธผมแน่ๆเลยอ่ะ ปัดโธ่..ถ้าผมทิ้งงานหาเค้าได้..ผมทิ้งไปตั้งแต่แรกแล้ว...เฮ้อ..>> ดีโน่

วันรุ่งขึ้น

“รุ่นที่10ครับ...ทานข้าวนะเดี๋ยวผมป้อนให้..^^”

“หวา...ไม่ต้องก็ได้โกคุเทระคุง...เดี๋ยวคนอื่นเห็น..”

“ไม่หรอกครับ..มาสิครับ..อ้ามมมม” สามีและศรีภรรยาคู่แต่งงานใหม่? กำลังนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันอย่างมีความสุข..ใต้ต้นไม้ในสวนของโรงเรียนที่ดูท่าจะลับตาคน..(ยังไง-*-)

“สัตว์กินพืช....”

“เหวอ...0[]0..คุ..คุณฮิบาริ” ทูน่าน้อยตกใจแทบสำลักข้าว

“นายมาทำอะไรแถวนี้..ฮิบาริ เคียวยะ!!”

“ฉันสิต้องถาม..ใครอนุยาติให้นายมาจับกลุ่มทำอะไรบัดสีบัดเถลิงแถวนี้มิทราบ” เอิ่ม - - แล้วที่ท่านกับเฮียโน่ทำที่ห้องกรรมการนักเรียนยนั่นไม่บัดสีเลยสินะ....

“จับกลุ่ม..?..-*-“ โกคุเทระทำหน้ามึนโลก ฮิบาริมันตาถั่วหรือว่ามีปัญหากับสมอง..อยู่แค่สองคนมันมาบอกว่าจับกลุ่ม..น่าตาก็ออกจะดี ไม่น่าโง่เล้ย..(เปรี้ยงง!!...โดนFC.ท่านฮิถีบตกตึกใบหยก)

“ถ้ายังไม่ใสหัวไปละก็.. จะขย้ำล่ะนะ”

“0[]0...หวา...”ทูน่าร้องเสียงหลง

“นายติ๊งต๊องเหรอไง ฮิบาริ ฉันอยู่กับรุ่นที่10แค่สองคน มาบอกว่าจับกลุ่ม”

“.........................” ไร้เสียงตอบรับจากกรรมการคุมกฎ ผุ้ที่อารมร์เสียมาตั่งแต่เมื่อวาน เขายังคงตั้งใจที่จะเอาทอนฟา ฟาดใส่คนตรงหน้า

ไม่ได้หงุดหงิดที่เห็นคนจับกลุ่มกัน ถูกอน่างที่โกคุเทระบอก แค่2คนไม่ได้ดูเป็นการจับกลุ่มตรงไหน แต่ไอ้ความรู้สึกหงุดหงิดที่มีมาตั้งแต่เมื่อวาน พอมาเจอสอคนนี้พลอดรักกันให้เห็น มันยิ่งหงุดหงิด หงุดหงิดซะจนอยากจะขย้ำให้และ

“ฮิบาริ..ฉันไม่รู้ว่านายหงุดหงิดอะไรมาหรอกนะ แต่ว่า..นายน่าจะไปจัดการกับเรื่องที่ทำให้นายอารมณ์เสีย..ไม่ใช่มาพาลลงกับพวกฉัน”

“อึก.....” ฮิบาริถึงกัยสะอึกที่โดนโกคุเทระพุดจี้ใจดำ..แล้วมันก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีกที่โดนอ่านออกแบบนี้

“หรือถ้าจะเอาก็ไม่ปฏิเสธ” โกคุเทระเตรียมระเบิดสองมือพร้อมสู้...

“ชิ”.ฮิบาริเดาะลิ้นอย่างหัวเสีย..ก่อนจะลามือแล้วเดินจากไป

สองวันต่อมาที่ห้องกรรมการคุมกฎ

“เอ่อ...คุณเคียวครับ...คุณดีโน่มาหา”

“..................”

“จะให้เค้าเข้ามามั้ยครับ..?”

“ไม่ต้อง”

.

.

“เอ่อ..คุณดีโน่”

“ว่ายังไง คุซาคาเบะ”

“คุณเคียวเค้าบอกว่าไม่ต้องให้คุณเข้าไปหาน่ะครับ”

“อะไรนะ”.. เป็นไปไม่ได้แน่ ปกติแทบจะบังคับให้มานี่นา เป็นอะไรของเค้านะ เคียวยะ “เฮ้..เคียวยะ” ดีโน่เดินเข้าไปหาในห้อง แต่ฮิบาริกลับเดินสวนออกมาโดยไม่พูดอะไรซักคำ

หมับ! ข้อมือเรียวถูกร่างสูงคว้าเอาไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินพ้นประตูไป

“นายเป็นอะไรเคียวยะ”

“.............................”

“เคียวยะ นี่ฉันถามนายดีๆแล้วนะ”

“..........................”

“นายเป็นอะไรของนาย โทรไปก็ไม่รับ ไปหาที่บ้านก้ไม่อยู่ แถมตอนนี้ ฉันมาหาก็หลบหน้าอีก”

“ฉันไม่ได้หลบหน้านาย”

“แล้วที่ทำหอยู่เนี่ยไม่ได้เรียกว่าหลหน้าเหรอไง”

“หนวกหู! นายยุ่งมากไมใช่เหรอไง ยุ่งนักแล้วจะมาหาทำไมล่ะเสียเวลา”

“ฉันบอกแล้วไง ว่าต้องจัดการเรื่องวุ่นวาย แทนโรมาริโอ้ แล้วก็ไปเยี่ยมเค้านิดหน่อย...แค่นั้นเอง”

“อะไรๆก้โรมาริโอ้...รักมันมากใช่มั้ย..ทำไมไม่ไปแต่งงานกับมันเลยล่ะ”

“0_0....อะไรกันเคียวยะ....นี่นายหึงฉันเหรอ” ร่างบางถูกฉุดเข้าไปกอด

“หนวกหูน่ะ ปล่อยฉันนะ”

“^^ คนอย่างนายก้หึงเป็นด้วยนะ...น่ารักจัง” ร่างสูงกอดรัดฟัดเหวี่ยง คนในอ้อมแขน ประหนึ่งว่าไม่ได้เจอกันมานาน (2วันเนี่ยนะ)

“ฉันบอกให้ปล่อยไง”

“ไม่ปล่อย....จะว่าไป นายไปหาเรื่องพวกสึนะมาใช่มั้ย สึนะเล่าให้ฟังแล้ว”

“ก็มันมาสุมหัวกันฉันรำคาญ ไม่ชอบ”

“พวกนั้นไม่ได้สุมหัวกันซักหน่อย เค้ากะลังจู๋จี๋กันตะหาก”

“ไม่รู้แลหะ เห็นแล้วหงุดหงิด

“อิจฉาพวกเค้าใช่มั้ยล่ะ”

“ชิ”....ไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปกิเสธ

“ยอมรับเถอะน่าเคียวยะ”

“-*-..ชิ...เออ ฉันอิจฉาพวกนั้น ก็ทั้งๆที่ฉันมีนาย...แต่ว่านายกับไปให้ความสำคัญกับโรมาริโอ้มากกว่า”

“000! เคียวยะ..นายนี่มัน...”

“อะไรอีกเล่า”

“น่ารักชะมัด>< “

“-*-...”

“อิจฉาที่เค้าทำแบบนั้น แล้วเคียวยะ อยากให้ฉันทำอะไรให้ล่ะ..หืม”

“พูดอะไรน่ะ....ไอ้บ้า”

“งั้น...เคียวยะ!!”

“อะไร-*-“

“เรามาต่อกันเหอะ”

“อ๊ะ..เดี๋ยวสิดีโน่...อุ๊บ..อืม”

ร่างบางถูกปิดปากด้วยจูบที่แสนเร่าร้อน ลิ้นซุกซนลุกล้ำเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในโพลงปากเล็ก...

.

.

เคียวยะที่ผมรักที่สุด ถึงกับไปอิจฉาคนอื่นที่เค้าพลอดรักกัน

วันนั้นผมผิดที่ทิ้งเคียวยะไว้อย่างนั้น

เพราะงั้น..จากวันนี้ไปผมจะไม่มีวันปล่อยให้เคียวยะของผมต้องรู้สึกอิจฉาใครอีกต่อไป

เพราะผมจะคอยเติมเต็มทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เคียวยะต้องการ

ผมรักเขา...เด็กขี้อิจฉาคนดีของผม
---------------------------------------------------
จบแล้วววเด้อ ขอบคุณอย่างยิ่งที่สละเวลามาอ่านกันเน้อ

แหมม ฉากNCมีให้ชมแค่ชะแวบแปบเดว

เคียวยะขี้งอลเหมือนใครว้า~

ไปนอนและจ้า ง่วง