Short fic [ความรู้สึกในวันนั้นกับวันนี้] 8069= =a

by alone Sat 24 Oct 2009, 19:34

S.fic [ความรู้สึกในวันนั้นกับวันนี้]
Pairing : 8069

เด็กหนุ่มร่างสูง เนตรสีรัตติกาล ยืนอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมา ' ครั้งแรกที่ฉันได้เจอนายนั้น ทำไมกันนะ? ฉันถึง......อยากรู้จักนายให้มากขึ้น อยากพูดคุย อยากสัมผัส อยากครอบครอง ตัวนายที่แบกเรื่องต่างๆไว้กับตัวคนเดียว ทำไมฉันถึงรู้สึก
แบบนี้นะ?

หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ได้รู้ว่า ร่างของนายนั้นได้ถูกขังอยู่ในที่มืดมิดและหนาวเหน็บ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเป็นห่วง อยากคุ้มครอง อยากโอบกอด มัน...ไม่ใช่เพียงความใคร่ หรือ อยากครองครองไว้คนเดียว แต่มันเป็นความรู้สึกที่ว่าอยากให้นายมีความสุข ฉันคิดว่ามันเป็นความรู้สึกแบบนี้ แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจนัก และฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงคิดกันนายแบบนี้? '......" บอกฉันหน่อยได้มั้ย.....มุคุโร่ " เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองขึ้นฟ้า แววตาที่ฉายออกมานั้นมีดูแววเจ็บปวด สับสน ไม่เหลือเค้าของความขี้เล่นอยู่เลย ยามาโมโตะเดินผ่านต้นซากุระที่แห้งเหี่ยว พลางคิดในใจ ' ร่วงโรย ผลิบาน อ่อนแอจนน่าปกป้อง'

" 555 ไม่สมกับเป็นเราเลยแฮะ ให้ตายสิ " นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า รู้ไหม? มุคุโร่

3 ปีผ่านไป
'ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้เจอนายอีกเลย แล้วทำไมฉันถึงได้รู้สึกคิดถึงนายมากกว่าเก่า ความรู้สึกอยากเจอมันก็มากขึ้นทุกวัน'
ยามาโมโตะได้เดินผ่านต้นซากุระที่เคยผ่านเมื่อตอนนั้น ต่างกันแค่ว่าตอนนี้ซากุระได้เบ่งบานสะพรั่ง
" จริงสิ ตอนนั้นก็เป็นที่ตรงนี้สินะ " ครั้งที่ฉันเริ่มสับสนใจตนเอง กับ ตอนที่สาบานไว้ว่าจะรักแค่คนๆนั้นคนเดียว และ....จะรักตลอดไป
'ต้นซากุระนี่เหมือนนายดีนะ งดงาม แต่ไม่จีรังยั่งยืน ' ยามาโมโตะยืนมองซากุระอยู่เงียบๆ และได้ยิ้มเศร้าๆ
ในตอนนั้นเอง ยามาโมโตะได้เหลือไปเห็น คนๆหนึ่งนั่งอยู่ที่ใต้ต้นซากุระ
" มุ..คุโร่? "
"หือ? ใช่ครับ"
" ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ละ? " ถามที่อยู่ของพวกนายจากเจ้าหนูตั้งนาน ก็ไม่ได้อะไรเลย แต่บทจะเจอก็เจอกันอย่างนี้เนี่ยนะ?!!!!!
" ก็มีธุระกับอัลโกบาเล่โนนะครับ แล้วเขาก็บอกให้ผมมารอคุณอยู่ที่นี่ ถ้าคุณไม่มีอะไร ผมจะได้กลับสักที "
ขณะที่มุคุโร่กำลังจะปลีกตัวออกจากที่นั่น
" เดี๋ยวก่อนสิ! " ยามาโบมโตะรีวิ่งมาจับแขนมุคุโร่ แล้วดึงเข้ามาในอ้อมกอด
" มีอะไรหรอครับ? " มุคุโร่เงยหน้าขึ้นถาม เสียงหัวใจของมุคโร่นั้นเริ่มเต้นผิดปกติ
" .....ฉัน รักนายๆๆ ... " ยามาโมโตะพร่ำกระซิบ ราวกับกลัวว่าจะไม่ได้บอกคำๆนี้กับคนที่เขารัก
....ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ มันทำให้เขารู้สึกถึงวันที่เขาได้พูดคำๆหนึ่งไว้ เขายังจำคำพูดในวันนั้นได้ดี ดีเสียจนมันดังก้องอยู่ในหัวของเขาจนเกือบตลอดเวลา ' ..ไม่ว่าหัวใจนายจะให้ใคร หรือ นายจะรักใคร แต่......ฉันก็จะยังรักแค่นาย แค่นายคนเดียวตลอดไป '
" อย่าไปไหนอีกเลยนะ....ได้ไหม? " อ้อมแขนที่กอดมุคุโร่อยู่นั้นรัดแน่นขึ้น กลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป น้ำเสียงที่ยามาโมโตะพูดออกมานั้น ก็แสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน 3 ปีที่ผ่านมาช่วยตอกย้ำความรู้สึกทรมาณ โดดเดี่ยวได้เป็นอย่างดี มันก็ช่วยทำให้เขาแน่ใจว่า ความรู้สึกที่เขามีต่อมุคุโร่ในตอนนั้น คืออะไร....

" มันคง..เป็นไปไม่ได้หรอกคับ ภาพลวงตาของผมนั้นมีขีดจำกัด ได้เวลาที่ผมต้องไปแล้วละครับ " สายหมอกปกคลุมร่างมุคุโร่
" แล้วถ้าฉันช่วยร่างจริงของนายได้ นายจะช่วยอยู่เคียงข้างฉัน...จะได้ไหม "
"....ได้สิครับ "
" ฉันจะช่วยนายออกมาให้ได้ รอหน่อยนะ! " ฉันขอสัญญา
" คึหึหึ คุณนี่แปลกคนจริงๆนะครับ เอาเถอะ ผมจะรอนะครับ ยามาโมโตะคุง "
": เรียกทาเคชิสิ "
" ครับๆ ผมจะรอวันที่ได้พอคุณอีกครั้งนะครับ ทาเคชิคุง " มุคุโร่ระบายยิ้มอ่อนโยนให้ยามาโมโตะ พร้อมกับสายหมอกที่เลือนรางหายไป

fin
--------------------------------------------